Մի քանի տարի առաջ, երբ ես ապրում էի Մոսկվայում, բայց արդեն չէի աշխատում հեռուստատեսությունում, մենք որոշեցինք հավաքվել: Մենք ասելով նկատի ունեմ ռուսական հեռուստաալիքների աշխատակիցներին, որոնք մեկնել են թեժ կետեր: Ծայրահեղ իրավիճակներում բացահայտվում են մարդկանց բնավորության ամենալավ գծերը և լինելով էքստրեմալ գործուղումներում՝ մենք միմյանց հետ չէինք մրցում արագությամբ:
Մենք մրցում էինք վարպետությամբ: Իսկ երեկոյան բոլորս հավաքվում էինք մի սեղանի շուրջ՝ բարձրացնելով պլաստմասե բաժակները և կատակներ անում: Չեչնիայում լրագրողների ավանը՝ ստեղծված շինարարական վագոններից, կոչվում էր ՏՎ-յուրտ:
«Յուրտ» չեչեներեն բառը հայերեն նշանակում է ավան: Ժամանակի հետ Չեչնիայում հակաահաբեկչական գործողությունն ավարտվեց, մենք այլևս չէինք մեկնում Գրոզնի, և ՏՎ-յուրտը քանդեցին: Բայց մենք որոշեցինք դրան երկրորդ կյանք տալ Մոսկվայում: Որոշեցինք հավաքվել փետրվարի 23-ին: Սրճարանի մուտքի մոտ հանդիպեսի Օլեգ Պեստովին: Մենք բարևեցինք իրար, միմյանց ձեռք սեղմեցինք և մի պահ քարացանք: Հետո Օլեգը ժպտաց իր մանկական ժպիտով ու ասաց. «Այս ինչ բան է, օտարների նման ենք իրար բարևում»: Մենք գրկախառնվեցինք:
Այդ երեկոն հիշարժան էր, բայց այսօրվա կորստից հետո այդ հիշողությունները մեզ համար ավելի թանկ են դարձել: Պեստը շատ պարզ ու բաց մարդ էր:
Նրա հանդգնության շնորհիվ շատ թղթակիցներ իրենց համար անուն և հաջող կարիերա էին ստեղծում: Բայց նա էլ չէր մնում նրանց ստվերում: Հայտնի ռազմական թղթակիցներից մեկը գեղարվեստական վեպ էր գրել, որտեղ Օլեգ Պեստովը դարձել էր հերոսներից մեկի նախակերպարը: Հեղինակը մի փոքր փոխել էր նրա ազգանունը՝ դարձնելով Օլեգ Պեստիկով, բայց նրա մականունը գրքում նույն էր, ինչ որ կյանքում՝ Պեստ:
Ստացվում է, որ վերջին անգամ մենք հանդիպեցինք տղամարդկանց տոնի՝ փետրվարի 23-ի նախաշեմին, նա այսօր անվերադարձ հեռացավ դեպի Սուրբ ծնունդ, հերթական վտանգավոր գործուղման ճանապարհին…
Sputnik Արմենիայի խմբագրությունը ցավակցություն է հայտնում Օլեգ Պեստովի հարազատներին ու մտերիմներին, ինչպես նաև մահացած լրագրողների ընտանիքներին և բոլոր նրանց, ովքեր գտնվել են Տու-154 ինքնաթիռում:
Նյութի ռուսերեն տարբերակը
