Նարեկ Դուրյանի հետ զրուցեց Կարեն Ավետիսյանը:
- Ձեր շատ ներկայացումներ կառուցված են հիմնականում Ձեր արտիստիզմի վրա և կատակերգական իրավիճակի շուրջ: Նույնն էր անում նաև Վարդան Պետրոսյանը։ Մի կողմից ուրախալի է, որ մենք ունենք նման անհատներ, բայց համակարգային առումով դա դրակա՞ն է անդրադառնում հայկական թատրոնի վրա:
— Ասեմ, որ մեր նոր ներկայացման դժվարությունը հենց այն է, որ բնավ միայն իմ շուրջը չի ընթանում ամեն ինչ: Անգամ դժվար է ասել, թե ով է խաղում երկրորդական դեր, իսկ ով` գլխավոր: Իսկ ընդհանրապես կան տարբեր ոճեր։ Չէի ուզենա համեմատվել այդ հանճարի հետ, բայց, օրինակ, Լուի դը Ֆյունեսի մոտ նույնպես ամեն ինչ կենտրոնացած էր իր շուրջ: Այսօր թատրոնը կառուցվում է ինդիվիդուալիստների շուրջ: Այսօր այլևս չեն գնում նայելու թե ինչպես է Ժերար Դեպարդիեն մարմնավորում Սիրանո դը Բերժերակի կերպարը, այլ գնում են նայելու Ժերար Դեպարդիեին Սիրանո դը Բերժերակի կերպարում։
- Կարծիք կա, որ Դուք պարգևում եք միայն ծիծաղ, և ուրիշ ոչինչ, համաձա՞յն եք։
— Եթե տվյալ կարծիք հայտնողը տեսել է «Սե լա վին» կամ «Կոմա նոստրան» ու չի նկատել ոչինչ երկրորդ պլանում, շատ տխուր է: Այլ բան է, եթե նա տեսել է «Դոն ժուան ավիա» ներկայացումը, որը գիտակցաբար արված է այնպես, որ ժողովուրդը լիաթոք ծիծաղի: Այսինքն` նայած ներկայացում, իսկ գերիշխողը ծիծաղն է, որովհետև առանց ծիծաղի կորած ենք: Շատ եմ սիրում հայկական այս արտահայտությունը` «Այնքան ծիծաղեցի` լացեցի»:
- Պարոն Դուրյան, որքա՞ն պիտի շարունակվի Ձեր «կիսահյուրախաղային» վիճակը Հայաստանում, ե՞րբ եք պատրաստվում կենտրոնանալ մեկ տարածքում և «կանոնավոր» ստեղծագործել, իսկ հանդիսատեսն էլ ` վայելել:
— Շուտով, շուտով, շատ շուտով: Ես պատրաստվում եմ մի քանի տարով վարձակալել Գրողների միության դահլիճը: Ներկա պահին արդեն ընթանում են այդ աշխատանքները: Սպասվում են կոմեդիաներ, պոեզիայի երեկոներ և այլն, և այլն:
- Հայտնի է, որ Ձեր կյանքն ընթանում է Երևանի և Փարիզի միջև: Ի՞նչ կցանկանայիք, որ երևանցիները վերցնեին փարիզցիներից կամ փարիզցիները` երևանցիներից։
— Կուզենայի, որ մի փոքր ավելի քիչ իշխեին մեզ մոտ էմոցիաները
- Այսինքն` ավելի պրագմատիկ, ռացիոնա՞լ ապրեինք։
— Այո, բայց կրկնում եմ ` շատ չէ, մի քիչ: Եվ հակառակը ` այնտեղ մի քիչ ավելի էմոցիոնալ լինեին:
- Այսինքն` Փարիզը էմոցիաների կարի՞ք ունի։
— Այո, բայց խոսքն ուրիշ էմոցիաների մասին է: Երևանում կարող են երկու մեքենաներ փակել փողոցը և վիճաբանել ընդամենը իրար չզիջելու պատճառով: Բայց մյուս կողմից էլ` պիտի նշեմ, որ ժամանակին չէի էլ կարող երազել, որ կգա մի օր, երբ մեքենան կկանգնի, որպեսզի անցորդը փողոցն անցնի: Իսկ հիմա դա կամաց-կամաց դառնում է այդպես:
- Կնշե՞ք վերջին արվեստի գործը, որից չափազանց ոգեշնչվել եք։
— Վուդի Ալենի «Կեսգիշերը Փարիզում» ֆիլմը: Խենթանալու ֆիլմ է, խենթանալու սյուժե, հումանիզմ և ձոն արվեստին ու ապտակ այսօրվա «ֆասթ» աշխարհին:
- Մշակութային ի՞նչ փոփոխություն է այսօր անհրաժեշտ։
— Այսօր շատ քիչ է ինտելեկտը: Խորհրդային ժամանակ մենք համարվում էինք միջին կարգի կարդացած մարդիկ: Կուզեի, որ այդ պահանջկոտ սանդղակը վերականգնվեր: Մի խոսքով` ինտելեկտ:
