ԵՐԵՎԱՆ, 10 սեպտեմբերի — Sputnik, Անի Լիպարիտյան. ՀՀ սփյուռքի նախարար Հրանուշ Հակոբյանը դպրոցական տարիքից տարբերվել է իր աշխատասիրությամբ ու ջերմեռանդությամբ:
Նա Sputnik Արմենիային պատմել է, թե ինչ խոչընդոտներ է հաղթահարել մեծ քաղաքականություն տանող ճանապարհին` մաթեմատիկայի ուսուցչի ցուցափայտը փոխարինելով Գերագույն խորհրդի պատգամավորի աթոռով:
Առաջին քայլերը
Ապագա նախարարը դպրոցում լավ է սովորել: Խոստովանում է, որ հորից գերազանց հիշողություն է ժառանգել:
«Հայրս բացառիկ հիշողություն ուներ, ու դա գենետիկորեն փոխանցվել է ինձ: Ես արագ վերջացնում էի բոլոր դասերս, ու շատ ժամանակ էի ունենում բակում խաղալու համար», — պատմում է նախարարն ու ավելացնում՝ իր համար ամենահեշտ առարկան մաթեմատիկան էր:
«Ես հաշված վայրկյանների ընթացքում կարողանում էի խնդիր լուծել: Մայրս ուզում էր, որ բժիշկ դառնամ, իսկ հայրս միայն մեկ անգամ ասաց՝ աղջիկս պետք է մաթեմատիկոս դառնա: Այդ ժամանակ ես վեցերորդ դասարանում էի… Մեր տանը հորս խոսքը վճռորոշ էր, այդ պատճառով էլ ես ընտրեցի մաթեմատիկան ու մաթեմատիկոս դարձա, ինչի համար շատ ուրախ եմ», — խոստովանում է նա:
Սփյուռքի նախարարը կարծում է, որ բոլոր գիտությունների հիմքում մաթեմատիկան է: Նրա խոսքով` եթե մարդը տիրապետում է այդ ճշգրիտ գիտությանը, մնացած ամեն ինչ ավելի հեշտ է տրվում նրան:
Ուսանողուհի-կոմսոմոլուհի
Հրանուշ Հակոբյանի ուսանողական տարիները շատ հետաքրիր են անցել:
«Բնականաբար, ես գերազանց էի սովորում և ավարտելուց հետո մնացի համալսարանում դասավանդելու: Այդ տարիներին շարունակում էի զբաղվել մաթեմատիկայով, բայց նաև չէի մոռանում հասարակական գործունեության մասին», — պատմում է Հակոբյանը:
Նրա հասարակական ակտիվ գործունեությունը նկատել են ոչ միայն համալսարանում, այլև՝ երկրի ղեկավարության շրջանակում, ու ապագա նախարարին տեղափոխել են Կենտրոնական կոմիտե: Իսկ Կենտկոմի աշխատակիցներն անպայման պետք է համապատասխան կրթություն ունենային:
«Որոշվեց ինձ Մոսկվա ուղարկել: Երեք տարի հեռակա ուսում ստացա Խորհրդային Միության Կոմունիստական կուսակցության Կենտրոնական կոմիտեին կից Մոսկվայի հասարակական գիտությունների ակադեմիայում և ստացա քաղաքագետի որակավորում: Գերազանց ավարտեցի ակադեմիան, ինչը պարտադիր պայման էր պետական պաշտոն զբաղեցնելու համար: Անկախության տարիներին ես խորհրդարանի ամենաերիտասարդ պատգամավորն էի: Հասկանում էի, որ պետք է ելույթ ունենամ, օրենք գրեմ և այլն: Բայց թե ինչպես պետք է անեի, չգիտեի: Ոչ ոք չգիտեր», — ասում է Հակոբյանը:
Կյանքի օրենքը
Հրանուշ Հակոբյանը պատմում է, որ խորհրդային տարիներին ռուսական օրենքները թարգմանվում էին հայերեն, իսկ անկախությունը օրենսդրիրներից պահանջում էր հասարակական հարաբերություններ կերտել զրոյից:
«Ինձ դուր չէր գալիս, որ ստիպված էի լինում ամեն անգամ ինչ-որ մեկից ինչ-որ բան պարզել, ճշտել: Այդ ժամանակ ես զայրացա ու ինքս ինձ հարց տվեցի՝ մի՞թե ինքս չեմ կարող այդ ամենը սովորել, տարբեր իրավաբաններից կախվածության մեջ լինելու փոխարեն: Եվ իմ որոշումն ինձ բերեց իմ սիրելի Երևանի պետական համալսարան: Հենց այն ժամանակ էլ իրավաբանական ֆակուլտետ ընդունվելու հնարավորություն ընձեռվեց: Քննությունները հանձնելիս ինձ շատ օգնեցին այն օրենքները, որոնք մենք գրում էինք խորհրդարանում», — խոստովանում է նախարարը:
Այսօր նա դասավանդում է Կառավարման ակադեմիայում և Գավառի պետական համալսարանում:
«Չեք պատկերացնի՝ ինչ եմ զգում, երբ ուսանողներն իմ գրքերն են կարդում կամ այն օրենսդրական նորմերը, որոնք ես եմ առաջարկել», — ասում է Հակոբյանը:
Հիմա նախարարը գրեթե ազատ ժամանակ չունի, ծանրաբեռնված շաբաթվա ընթացքում երբ ազատ ժամանակ է գտնում (սովորաբար կիրակի օրերին) սիրում է համեղ կերակուրներ պատրաստել:
«Եթե աշխատանքից հետո ժամանակ է մնում, փորձում եմ այդ օրը ինքս որևէ բան պատրաստել, խանութ կամ շուկա գնալ, ավելի շատ ժամանակ անցկացնել մորս հետ», — ասում է նա:
Խոստովանում է, որ մի այլ սիրելի զբաղմունք էլ ունի՝ ընթերցանությունը: Պատմում է, որ հիմնականում սփյուռքահայ գրողների ստեղծագործություններն է կարդում. պետք է ճանաչես այն մարդկանց արվեստը, որոնց հետ հանդիպում ես:
