Սերգեյ Բաբլումյան, հատուկ Sputnik-ի համար, Միչիգան (ԱՄՆ)
Ռուսաստանցի վիրաբույժ Կազբեկ Կուդզաևը որոշել էր գտնել հայ աղջկան, որը բժշկի շնորհիվ չէր զրկվել երկու ոտքից, և աղջիկը այսօր արդեն` հասուն կինը) գտնվել է։
Հատկանշական է, որ փնտրում է ոչ թե նա, ում փրկել են, այլ նա, ով փրկել է։ Իմա՞ստը… որպեսզի տեսնի, իմանա, լսի, թե ինչպես են ապրում նրանք, որոնց մի ժամանակ վերադարձրել են հույսը, առողջությունը, կյանքը։
Այդ առումով Կազբեկ Կուդզաևը Հայաստանում շատ հասցեներ ունի և նույնքան հասցեատերեր, որոնք ձգտում են կապ հաստատել։ Մի կողմից` հայերը, մյուս կողմից` ոչ հայերը, իսկ նրանց միջև` Սպիտակի զարհուրելի երկրաշարժը։ Տարբեր ազգությունների, համոզմունքների, կրոնների մարդկանց միավորումն աղետի և դժբախտության պահին, Sputnik Արմենիայի պատմած պատմության ևս մեկ նրբերանգը։
Երրորդ` այդ տարիներին Հայաստանում որպես «Իզվեստիայի» սեփական թղթակից աշխատած հեղինակը տեսել է Կուդզաևին ոչ միայն վիրաբույժի սեղանի մոտ, այլև իր տանը` ճաշի սեղանի շուրջ։
Եվ, վերջապես, չորրորդ` պետք է հնարավորինս հաճախ հանդիպել նրանց, ում ցանկանում ես շնորհակալություն հայտնել, ձեռքը սեղմել, լավ խոսքեր ասել, կիսվել հոգու ջերմությամբ և սրտանց նվերներ անել։ Այդ ամենը պետք է ոչ այնքան հյուրին, որքան հենց քեզ։ Ճաշին մասնակցած Վիգեն Կարապետյանը` իմ հին ընկերը, գրկեց Կազբեկին, ձեռքից հանեց այդ ժամանակ հազվագյուտ ճապոնական «Սեյկո» ժամացույցը, հագցրեց հյուրի ձեռքին ու ասաց. «որ Երևանի ժամանակը երբեք չմոռանաս»։
Չմոռացավ…
