Հայաստանի Հանրապետության նախարարները հերթով գնում են ԱԺ շենք՝ իշխող «Իմ քայլը» խմբակցության հետ հանդիպումների: Փետրվարի 22-ին, օրինակ, Տրանսպորտի, կապի 7 տեղեկատվական տեխնոլոգիաների նախարար Հակոբ Արշակյանի հետ հանդիպելու հերթն էր: Հաջորդը, ինչպես ասում են՝ պատրաստվի ՀՀ ոստիկանապետը:
Նորմա՞լ է: Կարծում ենք՝ ոչ կամ՝ ոչ այնքան: Ավելի շուտ, նորմալ է, որ նախարարները, այլ գերատեսչությունների ղեկավարներ հանդիպեն խորհրդարանական խմբակցության հետ: Հարցերի տեղիք են տալիս ոչ թե կամ ոչ այնքան նման հանդիպումները, որքան այն, որ դրանք, այսպես ասած, փակ են: Այսինքն՝ ոչ հրապարակային:
Դա էլ է, մեծ հաշվով, անհասկանալի: Վերջիվերջո, լրագրողներ են հավաքվում, հանդիպումներից հետո նախարարներին են «շրջապատում», հետո՝ խմբակցության ղեկավարին, հարց-պատասխան: Ինչ-որ տեղ դա միգուցե աշխուժություն է ապահովում, հետաքրքրություն է հաղորդում: Չէ՞ որ միշտ հետաքրքիր է, թե այդ ի՞նչ էին նրանք այնտեղ խոսում փակ դռների ետևում: Դե, պաշտոնյաներն էլ չեն զլանում բավարարել հանրային հետաքրքրասիրությունը, սկսում են պատմել, թե՝ այսպես ու այսպես:
Սա՞ է հանդիպումների «փակության» ինտրիգը: Դե, որ հետաքրքրություն ծագի: Բայց, եթե իսկապես պատմում են այն, թե ինչ են քննարկել կամ ինչից են խոսել, միգուցե միանգամից դռնբա՞ց հանդիպումներ անցկացվեն: Մանավանդ, նկատի ունենալով «Իմ քայլի» ամենատարբեր ղեկավար-ներկայացուցիչների հատուկ սերն ամեն ինչ «լայվով» անելու, բաց ու թափանցիկ լինելու և նման բաների նկատմամբ:
«Իմ քայլը» խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցն էլ նշեց, թե կարծում է, որ նախարարաց հետ հանդիպումների երկրորդ փուլն արժե հրապարակային անել, քանզի կարևոր է, որ հանրությունն իմանա, թե յուրաքանչյուր նախարարություն ինչպես է պատկերացնում զարգացումը:
Իսկապես կարևոր է, մանավանդ, որ կառավարության ընդհանուր ծրագիրն այնքան էլ համակողմանի չպատասխանեց այդ հարցին: Բայց դա դեռ մի կողմ:
Իսկ ինչո՞ւ են նախարարները միայն իշխող ուժի՝ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավորների հետ հանդիպում: Եթե դա զուտ կուսակցական բնույթի միջոցառում է, ապա ինչո՞ւ այն չանցկացնել կուսակցական գրասենյակում, այլ ոչ թե խորհրդարանում:
Լավ, ենթադրենք, կազմակերպչական-տեխնիկական նկատառումներով, «յուրայիններով» փակ հանդիպումները առայժմ հարմար է խորհրդարանի շենքում անցկացնել: Հատուկ դրանից չկառչենք:
Բայց ուրիշ, շատ ավելի էական հարց կա. մի՞թե ԱԺ մյուս երկու՝ «Լուսավոր Հայաստան» և «Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցություններին` պատգամավորներով հանդերձ, չեն հետաքրքրում հայրենի նախարարները, նրանց գործունեությունը, մտահղացումներն ու զարգացման վերաբերյալ պատկերացումները: Կարծում ենք՝ պետք է որ հետաքրքրեն, այն էլ՝ ոչ պակաս:
Նման մի հարց տրվեց հանդիպումից ելած նախարարին, նա էլ, պատասխանեց, թե՝ այս փուլում նպատակահարմար են համարել, որ իրենց խմբակցության հետ քննարկեն հարցերը, օրինակ, նոր նախարարության ստեղծման նախադրյալները, եղած խնդիրները և այլն, և այլն, իսկ մնացած խմբակցությունների հետ կապված նման հանդիպում-քննարկումների պլաններ այս պահին չկան:
Շատ իզուր, որ չկան:
Ու ընդհանրապես, ի՞նչ ասել է՝ «մեր խմբակցություն»: Հասկանալի է, որ նախարարները, որպես քաղաքական պաշտոնյաներ, ամեն դեպքում խորհրդարանական մեծամասնության ներկայացուցիչներն են: Սակայն սկզբունքային է այն հանգամանքը, որ նրանք «Իմ քայլի» նախարարները չեն, այլ Հայաստանի Հանրապետության, անկախ այն բանից, թե որ կուսակցությունից են կամ չեն: Նախարարների գործունեության համար քաղաքական պատասխանատվություն կրում է խորհրդարանական մեծամասնությանը, բայց նախարարները, կրկնենք, տվյալ ուժի «սեփական» նախարարները չեն:
Ուստի տեղին ու արդարացված կլինի, որ խորհրդարանական ու քաղաքական պատշաճությունը պահպանվի ու ապահովվի, այսինքն՝ այլ խմբակցություններն էլ նման «նախարարական հանդիպումներ» ունենան: Բաց, թե փա՞կ, թող իրենք ընտրեն: Տվյալ դեպքում քաղաքական, կներեք, «ջոկողություն» չանելու խնդիրն է կարևոր:
Ենթադրենք, նախարարության կազմավորման, հնարավոր կառուցվածքի, որևէ օրենսդրական նախաձեռնության, առհասարակ, գերատեսչության աշխատանքի արդյունավետության կամ արդյունքների հետ կապված հարցեր են քննարկվել: Ո՞վ և ինչի՞ց ելնելով է հանգել հետևության, թե մյուս խմբակցությունների ներկայացուցիչները հարցնելու կամ առաջարկելու բան չունեն կամ չեն ունենա:
Իսկ այսպես, որքան էլ կարևոր ու լուրջ խնդիրներ քննարկված լինեն, կողքից նայելիս չի լքում այն տպավորությունը, որ «մենք ու մերոնցով» հավաքվել ու ավելորդ աչքուականջներից հեռու ասել-խոսել ենք: Դեռ կարծում են, թե ինչ-որ լավություն անել է ընկալվելու, որ առաջին փուլի «նախավարժանքից» հետո, երկրորդ փուլում նախարարների հետ հանդիպումներն արդեն դռնբաց են լինելու:
Ինչպես երգում է ասվում՝ դռները բացեք, գարուն է գալիս:
