https://arm.sputniknews.ru/20210817/korats-mankutyan-hetqerov-olesya-gorshkovan-pntrum-e-hay-ynkernerin-u-iren-janachoxnerin-28684471.html
Կորած մանկության հետքերով. Օլեսյա Գորշկովան փնտրում է հայ ընկերներին ու իրեն ճանաչողներին
Կորած մանկության հետքերով. Օլեսյա Գորշկովան փնտրում է հայ ընկերներին ու իրեն ճանաչողներին
Sputnik Արմենիա
Սպիտակի երկրաշարժից 33 տարի անց էլ կան մարդիկ, որոնք դեռ փորձում են գտնել հարազատներին, ընկերներին: Ալիսան՝ Օլեսյա Գորշկովան, դիմել է Sputnik Արմենիային՝ հույս... 17.08.2021, Sputnik Արմենիա
2021-08-17T08:27+0400
2021-08-17T08:27+0400
2021-08-17T10:59+0400
հեղինակներ
երկրաշարժ
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/77/50/775072_0:273:3156:2048_1920x0_80_0_0_7cee0b7c6f44e07905d2f2e86c7a7bb3.jpg
Օլեսյա Գորշկովան, որը շուրջ 20 տարի ապրում է արտասահմանում, երկարատև բացակայությունից հետո Հայաստան է եկել` երկրաշարժից հետո իրեն հյուրընկալած ու երկրորդ մայր դարձած Ռուզաննայի քառասունքին մասնակցելու։ Եկել է ոչ միայն արյունակցական որևէ կապ չունեցող, բայց ամենամտերիմ ու հարազատ դարձած կնոջ գերեզմանին ծաղիկներ խոնարհելու, այլև իր իսկական մոր գերեզմանը գտնելու ու իր անցյալի մասին ինչ–որ բան իմանալու համար: Նա գրեթե ոչինչ չի հիշում իր մանկությունից։11 տարեկան էր, երբ տեղի ունեցավ երկրաշարժը: Հիշում է, որ սովորել է ռուսական դպրոցում, ենթադրում է, որ թիվ 2: «Առաջին ցնցման ժամանակ դպրոցում էինք, երկրորդին նոր կարողացանք դուրս գալ: Երկար ժամանակ դրսում սպասեցինք, շատերի հարազատները եկան, տարան։ Մի քանի երեխաների հետ ես սպասում էի ու սպասում: Ավելի ուշ մի ավտոբուս եկավ ու մեզ, ում հետևից ոչ մեկը չէր եկել, տարավ Կիրովական (այժմ Վանաձոր)»,-պատմում է կինը՝ չհիշելով, թե ում ուղեկցությամբ են Կիրովական գնացել, բայց հիշում է, որ մի քանի օր անց իրենց՝ մոտ 30 երեխա, տարել են Երևան:Երևանի թիվ 1 օժանդակ դպրոցում էլ նա հանդիպել է հայոց լեզվի ուսուցչուհուն՝ Ռուզաննա Սահակյանին: Ժամանակի ընթացքում Լենինականից Երևան տեղափոխված մյուս երեխաների հարազատները հերթով եկել ու տարել են, միայն նրանց չորսի հետևից ընդհանարապես ոչ ոք չի եկել:«Նոր տարի պետք է լիներ, ու օժանդակ դպրոցում, որտեղ մենք մնացել էինք, երեխա չէր մնալու: Տիկին Ռուզաննան տնօրինությանը խնդրեց, որ մեզ՝ չորսիս, թողնեն իր տուն տանել: Ու ես մյուս երեք երեխաների հետ Նոր տարին իրենց տանն անցկացրի: Ոչ մեկը չգիտեր՝ ինչ ճակատագիր է մեզ սպասում, ուր են իմ հարազատները: Որևէ մեկն իմ հարցերի պատասխանը չուներ: Նոր տարին անցավ, մյուս երեք երեխաներին էլ տարան, ու ես մնացի մենակ: Փնտրտուքներն իզուր էին. ծնողներս չկային»,-պատմում է Ալիսան։ Ավելի ուշ տիկին Ռուզանային ասել են, որ աղջկա մայրը մահացել է:Օլեսյա Գորշկովան երկրաշարժից տուժած այլ երեխաների հետ
Կինը երեխայի հարազատներին գտնելու համար հայտարարություն է տվել թերթերին։ Ամիսներ անց մորական կողմի հարազատները՝ քեռին ու մորաքույրը, եկել են Ռուսաստանից ու գտել Ալիսային, վերցրել նրան ու գնացել Լենինական, գտել մոր գերեզմանը։ Դա առաջին ու վերջին այցն է եղել մոր գերեզմանին:Օլեսյա Գորշկովան երկրաշարժից տուժած այլ երեխաների հետ
Տարիներ անց Ալիսան պարզել է, որ մայրիկին հանրակացարանի փլատակների տակից գտել ու թաղել են ընկերուհիները: Գերեզմանից տուն վերադառնալու ճանապարհին Ալիսան, դժգոհելով, որ մորական կողմի հարազատները մայրիկի գերեզմանին ծաղիկ չեն բերել, չի ցանկացել նրանց հետ գնալ ու որոշել է մնալ Երևանում՝ տիկին Ռուզաննայի տանը՝ իրեն հարազատ դարձած կնոջ չորս երեխաների հետ: Հարազատները փորձել են դատական կարգով լուծել հարցը, բայց աղջիկն իմանալով, որ իրեն ուզում են Հայաստանից տանել, փախել է դատարանի դահլիճից: Այդ օրվանից մոր հարազատների հետ կապը կտրվել է: Ուսուցչուհին ստանձնել է Ալիսայի խնամակալությունը ու նրա համար երկրորդ մայր դարձել։ Ալիսան մինչև ամուսնանալը մնացել է այդ ընտանիքում, հետո մեկնել է արտերկիր:45–ամյա կինը հիմա ամեն ինչ ունի` տուն, ընտանիք, երեք արու զավակ, սակայն հիշողությունից ջնջված հատվածները հանգիստ չեն տալիս իրեն:Օլեսյա Գորշկովայի մոր մահվան վկայականըՉգիտի` ինչպես ու ում միջոցով անցյալից իրեն են հասել մի քանի լուսանկարներ, իր ծննդյան վկայականը, մայրիկի մահվան փաստաթուղթը, որում գրված է` ապրել են «Լենշինտրեստի» հանրակացարանում՝ Շիրակացի 2 հասցեում, և մի փաստաթուղթ, որում նշված է, որ մայրը նախ աշխատել է որպես մեքենագրուհի–գործավար, ապա վերամբարձ կռունկի մեքենավար:Հիմա, երբ կարճ ժամանակով Հայաստանում է, Ալիսան փորձում է ինչ-որ բան իմանալ իր մասին:Օլեսյա Գորշկովայի մոր աշխատանքային գրքույկը
Մայրիկի գերեզմանը գտնելու բոլոր փորձերն առայժմ արդյունք չեն տվել. տեղը չի գտնում։ Միայն հիշում է` մայրը թաղված էր այն գերեզմանատանը, որտեղ հուղարկավորել էին նրանց, ում դիակների հետևից հարազատներ չէին եկել: 11–ամյա աղջկա հիշողության մեջ դաջվել է նաև խաչի պատկեր, վրան` թիվ, բայց ինչ թիվ՝ չի հիշում:Օլեսյա Գորշկովան մոր հետ
1988 թվականի հուղարկավորության արխիվ չի պահպանվել, գերեզմանների վրա տեղադրված խաչերն էլ վաղուց չկան: «Հասկանում եմ` տարիներ են անցել, ու գերեզմանի տեղը հուշող ոչ մի բան չկա։ Ծաղիկ եմ տարել, դրել այն տարածքում, որտեղ մայրս մահացել է, սիրտս մի փոքր հանգստացել է: Մայրիկիս հարազատների հետ էլ կապ չկա, որ գոնե նրանք ինչ–որ բան ասեին մայրիկիս գերեզմանի մասին: Ասել են, որ մայրիկս թաղել են ընկերուհիները՝ Զոյան ու Տանյան, պատմել են, որ Ոսկանյան Զոյան Լենինականում էր ապրում»,-ասում է Ալիսան ու խնդրում օգնել գտնել մոր ու իր ծանոթներին կամ էլ հայրիկի, որի մասին էլ գրեթե ոչ մի բան չի հիշում: Հոր հետ կապված միակ փաստացի տեղեկությունը Ալիսայի ծննդյան վկայականում գրանցված անուն–ազգանունն է՝ Ալեքսանդր Գորշկով:«Միայն հիշում եմ, որ հայրիկիս հաճախ էինք ճանապարհում գնացքով, ու մայրս լաց էր լինում, հետո գալիս էր, ինձ կոնֆետներ էր տալիս։ Միգուցե նաև բաժանված էին։ Ճիշտ է, ծննդականիս մեջ Գորշկով Ալեքսանդր է գրված, բայց լսել ու իմ մեջ տպավորվել է նաև Բարսեղյան Սերգեյ անուն–ազգանունը, հիշում եմ նաև, որ ասում էին, թե հայի ու ռուսի խառնուրդ եմ»,-պատմում է կինը:Ալիսայի համար հայաստանյան այս այցը հիշարժան է՝ եղել է այն տարածքում, որտեղ ապրել է, վերհիշել մանկության մի դրվագ, թե ինչպես էր խաղում շենքի բակում։Հուսով է, որ Spunik Արմենիայի օգնությամբ կկարողանա գտնել նաև այն մարդկանց, ովքեր ճանաչում էին իրեն ու մայրիկին, միգուցե նաև հայրն էլ հայտնվի:Spunik Արմենիան խնդրում է բոլոր նրանց, ովքեր ինչ–որ բան գիտեն Ալիսայի մասին, գրել (anons@armeniasputnik.am) կամ զանգել մեզ (096305999): Ցանկացած տեղեկություն տարիներ անց կվերականգնի Ալիսայի կորցրած մանկության հիշողությունը:
https://arm.sputniknews.ru/20210614/asum-ein-chi-stacvi-anahity-gyumru-handep-sern-artahaytum-e-payuskanerum-27882404.html
https://arm.sputniknews.ru/20210807/zil-ustaneri-serundy-gyumrium-28553316.html
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
2021
Արմենուհի Մխոյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2360/57/23605773_297:46:846:595_100x100_80_0_0_656f445e799bc18f74429b49a7a32f17.jpg
Արմենուհի Մխոյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2360/57/23605773_297:46:846:595_100x100_80_0_0_656f445e799bc18f74429b49a7a32f17.jpg
Լուրեր
am_HY
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
Արմենուհի Մխոյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2360/57/23605773_297:46:846:595_100x100_80_0_0_656f445e799bc18f74429b49a7a32f17.jpg
հեղինակներ, երկրաշարժ
Կորած մանկության հետքերով. Օլեսյա Գորշկովան փնտրում է հայ ընկերներին ու իրեն ճանաչողներին
08:27 17.08.2021 (Թարմացված է: 10:59 17.08.2021) Սպիտակի երկրաշարժից 33 տարի անց էլ կան մարդիկ, որոնք դեռ փորձում են գտնել հարազատներին, ընկերներին: Ալիսան՝ Օլեսյա Գորշկովան, դիմել է Sputnik Արմենիային՝ հույս փայփայելով, որ խմբագրության միջոցով ինչ–որ բան կարող է պարզել իր մասին:
Օլեսյա Գորշկովան, որը շուրջ 20 տարի ապրում է արտասահմանում, երկարատև բացակայությունից հետո
Հայաստան է եկել` երկրաշարժից հետո իրեն հյուրընկալած ու երկրորդ մայր դարձած Ռուզաննայի քառասունքին մասնակցելու։ Եկել է ոչ միայն արյունակցական որևէ կապ չունեցող, բայց ամենամտերիմ ու հարազատ դարձած կնոջ գերեզմանին ծաղիկներ խոնարհելու, այլև իր իսկական մոր գերեզմանը գտնելու ու իր անցյալի մասին ինչ–որ բան իմանալու համար: Նա գրեթե ոչինչ չի հիշում իր մանկությունից։
11 տարեկան էր, երբ տեղի ունեցավ
երկրաշարժը: Հիշում է, որ սովորել է ռուսական դպրոցում, ենթադրում է, որ թիվ 2: «Առաջին ցնցման ժամանակ դպրոցում էինք, երկրորդին նոր կարողացանք դուրս գալ: Երկար ժամանակ դրսում սպասեցինք, շատերի հարազատները եկան, տարան։ Մի քանի երեխաների հետ ես սպասում էի ու սպասում: Ավելի ուշ մի ավտոբուս եկավ ու մեզ, ում հետևից ոչ մեկը չէր եկել, տարավ Կիրովական (այժմ Վանաձոր)»,-պատմում է կինը՝ չհիշելով, թե ում ուղեկցությամբ են Կիրովական գնացել, բայց հիշում է, որ մի քանի օր անց իրենց՝ մոտ 30 երեխա, տարել են Երևան:
Երևանի թիվ 1 օժանդակ դպրոցում էլ նա հանդիպել է հայոց լեզվի ուսուցչուհուն՝ Ռուզաննա Սահակյանին: Ժամանակի ընթացքում Լենինականից Երևան տեղափոխված մյուս երեխաների հարազատները հերթով եկել ու տարել են, միայն նրանց չորսի հետևից ընդհանարապես ոչ ոք չի եկել:
«Նոր տարի պետք է լիներ, ու օժանդակ դպրոցում, որտեղ մենք մնացել էինք, երեխա չէր մնալու: Տիկին Ռուզաննան տնօրինությանը խնդրեց, որ մեզ՝ չորսիս, թողնեն իր տուն տանել: Ու ես մյուս երեք երեխաների հետ Նոր տարին իրենց տանն անցկացրի: Ոչ մեկը չգիտեր՝ ինչ ճակատագիր է մեզ սպասում, ուր են իմ հարազատները: Որևէ մեկն իմ հարցերի պատասխանը չուներ: Նոր տարին անցավ, մյուս երեք երեխաներին էլ տարան, ու ես մնացի մենակ: Փնտրտուքներն իզուր էին. ծնողներս չկային»,-պատմում է Ալիսան։ Ավելի ուշ տիկին Ռուզանային ասել են, որ աղջկա մայրը մահացել է:
Օլեսյա Գորշկովան երկրաշարժից տուժած այլ երեխաների հետ
Կինը երեխայի հարազատներին գտնելու համար հայտարարություն է տվել թերթերին։ Ամիսներ անց մորական կողմի հարազատները՝ քեռին ու մորաքույրը, եկել են Ռուսաստանից ու գտել Ալիսային, վերցրել նրան ու գնացել Լենինական, գտել մոր գերեզմանը։ Դա առաջին ու վերջին այցն է եղել մոր գերեզմանին:
Օլեսյա Գորշկովան երկրաշարժից տուժած այլ երեխաների հետ
Տարիներ անց Ալիսան պարզել է, որ մայրիկին հանրակացարանի փլատակների տակից գտել ու թաղել են ընկերուհիները: Գերեզմանից տուն վերադառնալու ճանապարհին Ալիսան, դժգոհելով, որ մորական կողմի հարազատները մայրիկի գերեզմանին ծաղիկ չեն բերել, չի ցանկացել նրանց հետ գնալ ու որոշել է մնալ Երևանում՝ տիկին Ռուզաննայի տանը՝ իրեն հարազատ դարձած կնոջ չորս երեխաների հետ: Հարազատները փորձել են դատական կարգով լուծել հարցը, բայց աղջիկն իմանալով, որ իրեն ուզում են
Հայաստանից տանել, փախել է դատարանի դահլիճից: Այդ օրվանից մոր հարազատների հետ կապը կտրվել է: Ուսուցչուհին ստանձնել է Ալիսայի խնամակալությունը ու նրա համար երկրորդ մայր դարձել։ Ալիսան մինչև ամուսնանալը մնացել է այդ ընտանիքում, հետո մեկնել է արտերկիր:
45–ամյա կինը հիմա ամեն ինչ ունի` տուն, ընտանիք, երեք արու զավակ, սակայն հիշողությունից ջնջված հատվածները հանգիստ չեն տալիս իրեն:
Օլեսյա Գորշկովայի մոր մահվան վկայականըՉգիտի` ինչպես ու ում միջոցով անցյալից իրեն են հասել մի քանի լուսանկարներ, իր ծննդյան վկայականը, մայրիկի մահվան փաստաթուղթը, որում գրված է` ապրել են «Լենշինտրեստի» հանրակացարանում՝ Շիրակացի 2 հասցեում, և մի փաստաթուղթ, որում նշված է, որ մայրը նախ աշխատել է որպես մեքենագրուհի–գործավար, ապա վերամբարձ կռունկի մեքենավար:
Հիմա, երբ կարճ ժամանակով
Հայաստանում է, Ալիսան փորձում է ինչ-որ բան իմանալ իր մասին:
Օլեսյա Գորշկովայի մոր աշխատանքային գրքույկը
Մայրիկի գերեզմանը գտնելու բոլոր փորձերն առայժմ արդյունք չեն տվել. տեղը չի գտնում։ Միայն հիշում է` մայրը թաղված էր այն գերեզմանատանը, որտեղ հուղարկավորել էին նրանց, ում դիակների հետևից հարազատներ չէին եկել: 11–ամյա աղջկա հիշողության մեջ դաջվել է նաև խաչի պատկեր, վրան` թիվ, բայց ինչ թիվ՝ չի հիշում:
1988 թվականի հուղարկավորության արխիվ չի պահպանվել, գերեզմանների վրա տեղադրված խաչերն էլ վաղուց չկան: «Հասկանում եմ` տարիներ են անցել, ու գերեզմանի տեղը հուշող ոչ մի բան չկա։ Ծաղիկ եմ տարել, դրել այն տարածքում, որտեղ մայրս մահացել է, սիրտս մի փոքր հանգստացել է: Մայրիկիս հարազատների հետ էլ կապ չկա, որ գոնե նրանք ինչ–որ բան ասեին մայրիկիս գերեզմանի մասին: Ասել են, որ մայրիկս թաղել են ընկերուհիները՝ Զոյան ու Տանյան, պատմել են, որ Ոսկանյան Զոյան Լենինականում էր ապրում»,-ասում է Ալիսան ու խնդրում օգնել գտնել մոր ու իր ծանոթներին կամ էլ հայրիկի, որի մասին էլ գրեթե ոչ մի բան չի հիշում: Հոր հետ կապված միակ փաստացի տեղեկությունը Ալիսայի ծննդյան վկայականում գրանցված անուն–ազգանունն է՝ Ալեքսանդր Գորշկով:
«Միայն հիշում եմ, որ հայրիկիս հաճախ էինք ճանապարհում գնացքով, ու մայրս լաց էր լինում, հետո գալիս էր, ինձ կոնֆետներ էր տալիս։ Միգուցե նաև բաժանված էին։ Ճիշտ է, ծննդականիս մեջ Գորշկով Ալեքսանդր է գրված, բայց լսել ու իմ մեջ տպավորվել է նաև Բարսեղյան Սերգեյ անուն–ազգանունը, հիշում եմ նաև, որ ասում էին, թե հայի ու ռուսի խառնուրդ եմ»,-պատմում է կինը:
Ալիսայի համար հայաստանյան այս այցը հիշարժան է՝ եղել է այն տարածքում, որտեղ ապրել է, վերհիշել մանկության մի դրվագ, թե ինչպես էր խաղում շենքի բակում։
Հուսով է, որ
Spunik Արմենիայի օգնությամբ կկարողանա գտնել նաև այն մարդկանց, ովքեր ճանաչում էին իրեն ու մայրիկին, միգուցե նաև հայրն էլ հայտնվի:
Spunik Արմենիան խնդրում է բոլոր նրանց, ովքեր ինչ–որ բան գիտեն Ալիսայի մասին, գրել (anons@armeniasputnik.am) կամ զանգել մեզ (096305999): Ցանկացած տեղեկություն տարիներ անց կվերականգնի Ալիսայի կորցրած մանկության հիշողությունը:
