https://arm.sputniknews.ru/20221003/atelutjan-qaghaqakanutjan-ptughnery-ramil-safarvovic-minchev-gerineri-gndakaharutjun-49242078.html
Ատելության քաղաքականության պտուղները. Ռամիլ Սաֆարովից մինչև գերիների գնդակահարություն
Ատելության քաղաքականության պտուղները. Ռամիլ Սաֆարովից մինչև գերիների գնդակահարություն
Sputnik Արմենիա
Եկեք անկեղծ լինենք։ Խաղաղություն գեղեցիկ բառն այնքան հաճախ են հնչեցնում մեր մեծ ու փոքր ղեկավարները, որ մարդ արդեն ուզում է հավատալ` հակառակ ամեն ինչի... 03.10.2022, Sputnik Արմենիա
2022-10-03T21:28+0400
2022-10-03T21:28+0400
2022-10-03T21:28+0400
5 րոպե դուլյանի հետ
հայաստան
ադրբեջան
հայ-ադրբեջանական
զինծառայող
գերի
գնդակահարություն
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/07e5/05/0a/27490262_0:18:3072:1746_1920x0_80_0_0_f35011a555016cb3bb94102df1742117.jpg
Ատելության քաղաքականության պտուղները. Ռամիլ Սաֆարովից մինչեւ գերիների գնդակահարություն
Sputnik Արմենիա
Ատելության քաղաքականության պտուղները. Ռամիլ Սաֆարովից մինչեւ գերիների գնդակահարություն
Եկեք անկեղծ լինենք։ Խաղաղություն գեղեցիկ բառն այնքան հաճախ են հնչեցնում մեր մեծ ու փոքր ղեկավարները, որ մարդ արդեն ուզում է հավատալ` հակառակ ամեն ինչի, այնուամենայնիվ կարելի է հաշտ ու խաղաղ ապրել հարևանի հետ։ Ու հենց այդ պահին հանկարծ մի նոր հարված ես ստանում՝ հարևանը սկսում է տարածել ահավոր մի տեսանյութ`նկարագրելով, թե ինչպես է գնդակահարում գերի ընկած հայրենակիցներիդ։ Եվ սա հո առաջին անգամ չէ։Դեռ 2020 թվականի պատերազմի ժամանակ՝ հոկտեմբերի կեսերին, ադրբեջանական լրատվամիջոցները շրջանառության մեջ դրեցին այն տեսանյութը, որում ադրբեջանցի զինվորականները Հադրութում գերի էին վերցնում երկու հայերի։ Քիչ հետո տարածվեց նաև նրանց գնդակահարությունն արձանագրող տեսանյութը։ Երբ աղմուկ բարձրացավ, Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը հայտարարեց. այս «ֆեյք» նյութերը հատուկ պատրաստել ու տարածել են իրենք՝ հայերը, մեզ վարկաբեկելու համար։ Ու վե՛րջ։ Դրանով ամեն ինչ ավարտվեց։Ոմանք կարող են ասել՝ դե, պատերազմն այն ժամանակ դեռ շարունակվում էր, միջազգային հանրությունը մտածում էր, թե ինչպես կարելի է դադարեցնել ռազմական գործողությունները, դրա համար էլ այդ հանցագործությունն անպատիժ և ընդհանրապես անհետևանք մնաց։ Այդ դեպքում մի հարց՝ իսկ կա՞ արդյոք որևէ երաշխիք, որ նույնը չի լինի նաև այս անգամ։ Իհարկե, առանձին միջազգային կազմակերպություններ երևի դատապարտող հայտարարություններ կհրապարակեն, բայց բոլորս էլ հրաշալի հասկանում ենք, որ Բաքվի համար դրանք իսկի մոծակի խայթոցներ էլ չեն։ Մեծ եղբայրը՝ Թուրքիան, սեփական օրինակով վաղուց արդեն ցույց է տվել, թե ինչպես պետք է հակահարված տալ։ Ֆրանսիան Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ օրենք է ընդունում, թուրքերը հակադարձում են՝ բա դուք ժամանակին Ալժիրում ցեղասպանություն չե՞ք գործել։ Ամերիկյան Կոնգրեսն է բանաձև հաստատում, Անկարայից հիշեցնում են, թե ինչպես են ամերիկացիները վարվել բնիկ հնդկացիների հետ։ Ու այդպես շարունակ։Ադրբեջանի ձեռքին հիմա նաև, այսպես ասած՝ «էներգետիկ հաղթաթուղթ» կա։ Հենց դա է ակնարկել Իսպանիայի Կոնգրեսի պատգամավոր Անտոն Գոմես-Ռեինոն, երբ դիմելով Ադրբեջանի ղեկավարությանը, գրել է. «Կրկնակի անհանդուրժելի է այլասերված կերպով օգտվել այն քաղաքական դիրքից, որը ձեզ ընձեռում է ձեր գազը (համաշխարհային սովի ժամանակ)՝ ներխուժումներ կատարելու և մարդու իրավունքները ոտնահարելու համար»։ Ի՞նչ եք կարծում, եվրոպացու այս կարծիքը որևէ ազդեցություն կգործի՞ Իլհամ Ալիևի վրա, որն ամռանը էներգետիկ անվտանգության համաձայնագիր է ստորագրել Եվրոպական միության հետ։Դե, եթե քաղաքակիրթ Եվրոպան կարող է առևտուր անել մարդակերների հետ, ինչո՞ւ չպիտի շփվի և պայմանագրեր ստորագրի այն երկրի ղեկավարների հետ, որտեղ ատելության քարոզչությունը դարձել է պետական քաղաքականություն։ Հիշենք Հայաստանի նախկին ՄԻՊ-ի խոսքերը. «Ադրբեջանական դպրոցների համար նախատեսված դասագրքերում ատելություն և թշնամանք է քարոզվում հայերի նկատմամբ։ Ադրբեջանում ցույց է տրվում իրենց գերակայությունը հայ ժողովրդի հանդեպ»։ Հիշենք ադրբեջանցի գրող Աքրամ Այլիսլիին, որը նկարագրել էր Բաքվում հայերի ջարդերը։ ԲիԲիՍի-ին տված հարցազրույցում նա ասել էր. «Շատ դժվար էր տեսնել, թե ինչպես են ուսուցիչներն այրում իմ գրքերը։ Ավելին, լուցկին տալիս էին աշակերտներին, որ նրանք էլ այրեն»։ Հիշենք մարդասպան Ռամիլ Սաֆարովի հաղթական վերադարձը և հերոսացումը։ Վերջապես հիշենք Ադրբեջանի հենց այսօրվա առաջնորդի ագրեսիվ հռետորաբանությունը՝ Զանգեզուրը մերն է, Սևանը մերն է, Երևանը մերն է, ու մենք այնտեղ կվերադառնանք։Այսինքն`մինչ մենք անընդհատ առաջ ենք տանում «խաղաղության դարաշրջանի» հաստատման գեղեցիկ գաղափարը, Ադրբեջանն առաջ է տանում ատելության իր քաղաքականությունը, որի ահավոր դրսևորումները պարբերաբար ենք տեսնում։ Եվ անընդհատ կրկին ու կրկին համոզվում ենք, թե որքան արդարացի էր անգլիացի գիտնական Թոմաս Հեքսլին, երբ փաստում էր. «Կյանքի ամենամեծ ողբերգություններից մեկն այն է, որ սարսափելի փաստերը սպանում են ամենագեղեցիկ գաղափարները»։
https://arm.sputniknews.ru/20221003/haj-gerineri-gndakaharutjany-nergravvats-e-eghel-kvomandvo-stvorabazhanumy-sahakjan-49237373.html
ադրբեջան
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
2022
Արմեն Դուլյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2070/97/20709751_477:42:1221:786_100x100_80_0_0_49effa12a5c8a33e31f066cb33af3898.jpg
Արմեն Դուլյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2070/97/20709751_477:42:1221:786_100x100_80_0_0_49effa12a5c8a33e31f066cb33af3898.jpg
Լուրեր
am_HY
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
Արմեն Դուլյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2070/97/20709751_477:42:1221:786_100x100_80_0_0_49effa12a5c8a33e31f066cb33af3898.jpg
5 րոպե դուլյանի հետ, հայաստան, ադրբեջան, հայ-ադրբեջանական, զինծառայող, գերի, գնդակահարություն
5 րոպե դուլյանի հետ, հայաստան, ադրբեջան, հայ-ադրբեջանական, զինծառայող, գերի, գնդակահարություն
Եկեք անկեղծ լինենք։ Խաղաղություն գեղեցիկ բառն այնքան հաճախ են հնչեցնում մեր մեծ ու փոքր ղեկավարները, որ մարդ արդեն ուզում է հավատալ` հակառակ ամեն ինչի, այնուամենայնիվ կարելի է հաշտ ու խաղաղ ապրել հարևանի հետ։
Ու հենց այդ պահին հանկարծ մի նոր հարված ես ստանում՝ հարևանը սկսում է տարածել ահավոր մի տեսանյութ`նկարագրելով, թե ինչպես է գնդակահարում գերի ընկած հայրենակիցներիդ։ Եվ սա հո առաջին անգամ չէ։
Դեռ 2020 թվականի պատերազմի ժամանակ՝ հոկտեմբերի կեսերին, ադրբեջանական լրատվամիջոցները շրջանառության մեջ դրեցին այն տեսանյութը, որում ադրբեջանցի զինվորականները Հադրութում գերի էին վերցնում երկու հայերի։ Քիչ հետո տարածվեց նաև նրանց գնդակահարությունն արձանագրող տեսանյութը։ Երբ աղմուկ բարձրացավ, Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը հայտարարեց. այս «ֆեյք» նյութերը հատուկ պատրաստել ու տարածել են իրենք՝ հայերը, մեզ վարկաբեկելու համար։ Ու վե՛րջ։ Դրանով ամեն ինչ ավարտվեց։
Ոմանք կարող են ասել՝ դե, պատերազմն այն ժամանակ դեռ շարունակվում էր, միջազգային հանրությունը մտածում էր, թե ինչպես կարելի է դադարեցնել ռազմական գործողությունները, դրա համար էլ այդ հանցագործությունն անպատիժ և ընդհանրապես անհետևանք մնաց։ Այդ դեպքում մի հարց՝ իսկ կա՞ արդյոք որևէ երաշխիք, որ նույնը չի լինի նաև այս անգամ։ Իհարկե, առանձին միջազգային կազմակերպություններ երևի դատապարտող հայտարարություններ կհրապարակեն, բայց բոլորս էլ հրաշալի հասկանում ենք, որ Բաքվի համար դրանք իսկի մոծակի խայթոցներ էլ չեն։
Մեծ եղբայրը՝ Թուրքիան, սեփական օրինակով վաղուց արդեն ցույց է տվել, թե ինչպես պետք է հակահարված տալ։ Ֆրանսիան Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ օրենք է ընդունում, թուրքերը հակադարձում են՝ բա դուք ժամանակին Ալժիրում ցեղասպանություն չե՞ք գործել։ Ամերիկյան Կոնգրեսն է բանաձև հաստատում, Անկարայից հիշեցնում են, թե ինչպես են ամերիկացիները վարվել բնիկ հնդկացիների հետ։ Ու այդպես շարունակ։
Ադրբեջանի ձեռքին հիմա նաև, այսպես ասած՝ «էներգետիկ հաղթաթուղթ» կա։ Հենց դա է ակնարկել Իսպանիայի Կոնգրեսի պատգամավոր Անտոն Գոմես-Ռեինոն, երբ դիմելով Ադրբեջանի ղեկավարությանը, գրել է. «Կրկնակի անհանդուրժելի է այլասերված կերպով օգտվել այն քաղաքական դիրքից, որը ձեզ ընձեռում է ձեր գազը (համաշխարհային սովի ժամանակ)՝ ներխուժումներ կատարելու և մարդու իրավունքները ոտնահարելու համար»։ Ի՞նչ եք կարծում, եվրոպացու այս կարծիքը որևէ ազդեցություն կգործի՞ Իլհամ Ալիևի վրա, որն ամռանը էներգետիկ անվտանգության համաձայնագիր է ստորագրել Եվրոպական միության հետ։
Ախր, այս պրոբլեմը՝ որքանո՞վ է բարոյական տնտեսապես համագործակցել բռնապետական ռեժիմների հետ, երկար պատմություն ունի։ Ավելի քան 100 տարի առաջ՝ 1920 թվականին, Բրիտանիայի պառլամենտում հարց ուղղվեց այն ժամանակվա վարչապետ Դեյվիդ Լլոյդ-Ջորջին. «Որքանո՞վ է բարոյական տեսանկյունից արդարացված առևտուրը բոլշևիկների հետ»։ Եվ վարչապետը շատ հանգիստ պատասխանեց. «Խաղաղ օվկիանոսում կան Սողոմոնյան կղզիներ, և մենք այդ երկրի հետ առևտուր ենք անում, չնայած հրաշալի գիտենք, որ այնտեղ մարդակերներ են ապրում»։
Դե, եթե քաղաքակիրթ Եվրոպան կարող է առևտուր անել մարդակերների հետ, ինչո՞ւ չպիտի շփվի և պայմանագրեր ստորագրի այն երկրի ղեկավարների հետ, որտեղ ատելության քարոզչությունը դարձել է պետական քաղաքականություն։ Հիշենք Հայաստանի նախկին ՄԻՊ-ի խոսքերը. «Ադրբեջանական դպրոցների համար նախատեսված դասագրքերում ատելություն և թշնամանք է քարոզվում հայերի նկատմամբ։ Ադրբեջանում ցույց է տրվում իրենց գերակայությունը հայ ժողովրդի հանդեպ»։ Հիշենք ադրբեջանցի գրող Աքրամ Այլիսլիին, որը նկարագրել էր Բաքվում հայերի ջարդերը։ ԲիԲիՍի-ին տված հարցազրույցում նա ասել էր. «Շատ դժվար էր տեսնել, թե ինչպես են ուսուցիչներն այրում իմ գրքերը։ Ավելին, լուցկին տալիս էին աշակերտներին, որ նրանք էլ այրեն»։ Հիշենք մարդասպան Ռամիլ Սաֆարովի հաղթական վերադարձը և հերոսացումը։ Վերջապես հիշենք Ադրբեջանի հենց այսօրվա առաջնորդի ագրեսիվ հռետորաբանությունը՝ Զանգեզուրը մերն է, Սևանը մերն է, Երևանը մերն է, ու մենք այնտեղ կվերադառնանք։
Այսինքն`մինչ մենք անընդհատ առաջ ենք տանում «խաղաղության դարաշրջանի» հաստատման գեղեցիկ գաղափարը, Ադրբեջանն առաջ է տանում ատելության իր քաղաքականությունը, որի ահավոր դրսևորումները պարբերաբար ենք տեսնում։ Եվ անընդհատ կրկին ու կրկին համոզվում ենք, թե որքան արդարացի էր անգլիացի գիտնական Թոմաս Հեքսլին, երբ փաստում էր. «Կյանքի ամենամեծ ողբերգություններից մեկն այն է, որ սարսափելի փաստերը սպանում են ամենագեղեցիկ գաղափարները»։
