Լաուրա Սարգսյան, Sputnik.
Կարմիր զգեստ, սև կոշիկներ, մեծ դարչնագույն աչքեր և երկու սև հյուս: Մերի Մուսինյանի փոքրիկ ձեռքերը մերթ արագ սահում են քանոնի վրայով, մերթ դանդաղում՝ երաժշտությանը համահունչ:
Մերին նստում է աթոռին, ծնկների վրա դնում հինգ կիլոգրամանոց գործիքն ու սկսում է նվագել…
Դժվարությամբ ես հավատում, որ հնչյունները մեղեդի են դառնում փոքրիկ մատների անհավանական ճկուն շարժումներից: Յոթ րոպե. հենց այսքան ժամանակ է պետք այն ստեղծագործության համար, որը Մերին նվագելու է առաջիկա համերգին: Յոթ րոպե՝ բեմում նվագելու համար, իսկ մինչ այդ՝ ժամեր ու օրեր տևող պարապմունքներ:
Մոտենում եմ փոքրիկ քանոնահարուն, սեղմում եմ ձեռքը, նստում ենք դաշնամուրի մոտ ու սկսում զրույցը:
Մերին՝ երաժշտությունից դուրս
Չնայած իր տարիքին՝ Մերին արդեն հասցրել է լինել մի շարք երկրներում՝ Ֆրանսիայից մինչև Ամերիկա: Նյու Յորքի հայտնի համերգասրահում՝ Քարնեգի հոլում, երկու անգամ ելութ ունեցած փոքրիկը հարցերիս պատասխանում է ամոթխածությամբ:
«Քանոնի պարապմունքներն ու դպրոցի դասերն իրար չեն խանգարում: Հենց տուն եմ գնում, սկսում եմ քանոն պարապել, երեք ժամ նվագելուց հետո դասերս եմ սովորում»,- ասում է Մերին ու ավելացնում՝ դպրոցական առարկաներից ամենից շատ հայոց լեզուն է սիրում:
Խոստովանում է, որ քանոնը սիրել է հենց առաջին պարապմունքից, երազում է մանկավարժ ու հայտնի քանոնահար դառնալ: Հետո աչքերն արցունքով են լցվում, ու զարմանքս կրկնապատկվում է՝ ինչպե՞ս է այս նուրբ ու փխրուն էակի մեջ այդքան մեծ կամքի ուժ ապրում:
«Մերին շատ զգացմունքային է»,- ասում է մանկավարժ, պրոֆեսոր Ծովինար Հովհաննիսյանն ու հիշում, որ Մերիի հետ ծանոթացել է այն ժամանակ, երբ նա ընդամենը վեց տարեկան է եղել:
«Ես նրան հիշում եմ այն տարիքում, երբ նոր էր սկսել գրել-կարդալ սովորել: Հիմա Մերին ոչ միայն լավ է սովորում դպրոցում, այլ նաև երաժշտական առումով բարդ ստեղծագործություններ է նվագում»,- ասում է Հովհաննիսյանը:
Ուսուցիչը հենց սկզբից էլ հասկացել է, որ Մերին մեծ տաղանդ, արտիստիզմ ու պոտենցիալ ունի: Ու չի սխալվել. աղջիկն իր երաժշտությամբ հասցրել է համաշխարհային բեմեր նվաճել՝ ԱՄՆ-ից, Մալթայից մինչև Ֆրանսիա ու Շվեյցարիա:
«Մեր Ճուտը (այդպես են Մերիին անվանում երաժշտական դպրոցում) պատրաստվում է հերթական համերգին «Նոր անուններ» նախագծի շրջանակում»,- ասում է Հովհաննիսյանը:
Ինչպես սկսվեց
Աղջիկն իր ընտանիքում առաջին երաժիշտն է, հարազատներից ոչ ոք լրջորեն չի զբաղվել երաժշտությամբ: Հայկական ժողովրդական գործիքը սիրել է աղջկա մայրը՝ Անուշ Աղաջանյանը, ու հենց նա էլ երեխային տարել է քանոնի դասերի:
Անուշը պատմում է, որ սկզբում Մերին տանը պարապում էր բարձի վրա, որովհետև գործիք չուներ: Ընտանիքի անդամները չէին էլ գուշակում, որ նա այդքան կարճ ժամանակահատվածում մեծ հաջողությունների կհասնի և նույնիսկ հոռետեսորեն էին վերաբերվում քանոն նվագելու նախաձեռնությանը:
«Նայում էի մեծ աշակերտներին ու մտածում՝ տեսնես կգա՞ այն օրը, երբ իմ երեխային կտեսնեմ մեծ բեմում: Ի զարմանս ինձ, դա տեղի ունեցավ կես տարվա տքնաջան պարապմունքներից հետո»,- ասում է Անուշը:
Մայրը խոստովանում է, որ արտասահմանյան յուրաքանչյուր համերգից հետո աղջիկը վերադառնում է փոխված, ավելի մեծ ու ինքնուրույն դարձած: Իսկ Մերին համերգների է մեկնում առանց ծնողների ու ինքնուրույն է պայքարում երաժշտության աշխարհում սեփական տեղն ունենալու համար:
Մինչ մենք զրուցում ենք Անուշի հետ, Մերին նստում է աթոռին, վերցնում գործիքն ու մատները սահեցնում քանոնի վրայով…
