Բավական է մի քիչ երևակայությանը զոռ տալ ու կարելի է միանգամից ստանալ այս և այլ հարցերի պատասխանները` ինչպես են Տարոն Մարգարյանի հակառակորդները պաշտոնանկ անում նրան ու կառավարումն իրենց ձեռքը վերցնում։ Ի՞նչ է կարելի հետո ակնկալել։
Անվանումների հետ կապված իրարանցումները, որպես կանոն, երկար չեն տևում։ Մի երկու փողոցների, քաղաքների ու գյուղերի անունները կփոխեն, մայրաքաղաքի լավագույն հատվածում «Սասնա ծռեր» քանդակ կտեղադրեն, իսկ հետո՞։ Իսկ հետո տեղի կունենա ամենակարևորը, ինչի պատճառով այդ ամենը սկսվեց։
«Սասնա ծռերի» անցած տարվա հանրահավաքների ուշադիր հետևողը չէր կարող ուշադրություն չդարձնել որոշ ժողովրդական հռետորների ագրեսիվ ու կտրուկ հայտարարություններին ընդդեմ ռուսական ամեն ինչի ու, հատկապես, հայկական հողի վրա կանգնած ռուսական բաների։ Իրավաբանական լեզվով սա կոչվում է միջժողովրդական ատելության սերմանում։
Ի՞նչ կա դրա հետևում։ Դրա հետևում Գյումրիի համար 102 ռուսական ռազմակայանն է։ Իսկ եթե երևակայենք, որ անվանափոխություններով զբաղվող թիմը, հանելով քաղաքապետին, պաշտոնանկ է արել նաև նախագահին, ի՞նչ կլինի հետո։ Չենք սպասում մինչև գլխներիս մի բան կընկնի ու ամեն ինչ հասկանանք ու շարունակում ենք ՆԱՏՕ–ից մի բան սպասել։ Ու հետո համաչափությունը չխախտելու համար` Վուդրո Վիլսոնի փողոց, Դուայթ Էյզենհաուերի պողոտա, Հիլարի Քլինթոնի անվան համալսարանով։
Պատրանքներն անապատներում թողնենք, վերադառնանք իրականություն։ Քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի կարծիքը. «Մենք միանշանակ կողմ ենք մեր մեծերի անուններով կոչված փողոցներին, սակայն մենք կողմ չենք փողոցների վերանվանմանը։ Երևանը զարգացող քաղաք է, ու ապագայում մենք բազում նոր փողոցներ կունենանք։ Իմ կարծիքով` պետք չէ շտապել, ամեն ինչն իր ժամանակն ունի»։
Լսենք ու համաձայնենք։
