Արման Վանեսքեհյան

Մոսկվան ապագան տեսնում է տարածաշրջանային ենթակառուցվածքների, լոգիստիկայի զարգացման, առկա սահմանների թափանցիկության մեջ և այլն։ Կաշխատի՞ արդյոք նման մոտեցումը` ցույց կտա ժամանակը։ Սակայն ակնհայտ է, որ Հարավային Կովկասում հանգույցն ամուր ձգված է։

ԱՄՆ-ում քիչ–քիչ դուրս են գալիս նախընտրական թմբիրից և ավելի ու ավելի շատ ուշադրություն են դարձնում Արցախի իրադարձություններին։ Հակամարտությանը տրված փորձագիտական գնահատականների և ԱՄՆ-ի արտաքին քաղաքականի վեկտորի հնարավոր ուղղվածության մասին է Sputnik Արմենիայի հոդվածը։

Բոլորս պետք է հասկանանք․ այն, ինչ տեղի ունեցավ Հայաստանի հետ, երկրի ղեկավարության ապաշնորհության հետևա՞նք է, թե՞ այնուամենայնիվ, տեղի ունեցավ երկրի, ազգի, պետության ազգային շահերի դավաճանություն։ Հետևաբար, խիստ անհրաժեշտ է մանրակրկիտ հետաքննություն։

Հադրութի շրջանի իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ առաջիկա տարիներին ամեն ինչ արվելու է, որպեսզի սադրանքների միջոցով առավելագույնս արժեզրկվի Արցախում ռուսական խաղաղապահ առաքելության նշանակությունը. ինչպես տեղի բնակչության, այնպես էլ միջազգային քաղաքական հարթակներում։

Թուրքիան ու Ադրբեջանը չեն կատարել «տնային աշխատանքը»` դուրս չեն մղել Ռուսաստանին Հարավային Կովկասից, այլ հակառակը՝ Մոսկվային տարածաշրջանում ամրապնդվելու հնարավորություն են տվել. դեռ միայն խաղաղապահ զորախմբի տեսքով։

Sputnik Արմենիայի սյունակագիրը վերլուծում է արցախյան պատերազմի արդյունքում տարածաշրջանում ձևավորված ուժերի դասավորվածությունը, ինչպես նաև այն պատճառները, որոնք հանգեցրին իրադարձությունների նման զարգացման։

Երևանից Ստեփանակերտ գնացող ռուսական շարասյանը հետևելով` մարդիկ միայն մի բան էին ասում․ «Ինչո՞ւ այսքան զոհ տվեցինք, եթե պիտի վերջը սա լիներ»։

Էրդողանը, որը սովորել է բարեհաջող խուսանավել Սցիլլայի և Քարիբդայի (հին հունական դիցաբանությունում՝ ծովային հրեշներ-խմբ.) միջև, Արցախի շուրջ ստեղծված իրավիճակում անհարմարավետություն է զգում։ Չէ՞ որ հիմա նա փորձում է դուրս գալ անձամբ Ռուսաստանի դեմ։

Արցախի շփման գծի ողջ երկայնքով Ադրբեջանի հրահրած ռազմական գործողությունները, իհարկե, չեն կարող չմտահոգել տարածաշրջանային հիմնական խաղացողների մեկին, ով բավական ակտիվ է արտաքին քաղաքական դաշտում։ Խոսքն Իրանի մասին է։

Էրդողանը «վերևներից» մի առաջադրանք ունի` պայթեցնել Հարավային Կովկասում տիրող իրավիճակը։ Որպեսզի ռազմական գործողություններում ներգրավված լինեն բոլորը։ Այդ դեպքում տարածաշրջանում կստեղծվի մի իրադրություն, որի պարագայում ՆԱՏՕ-ն կվճռի մուտք գործել արնաքամ լինող տարածաշրջան։

Ղարաբաղում ընթացող պատերազմը ցույց տվեց, որ Իսրայելը Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում ամենևին էլ երկրորդական խաղացող չէ։ Եվ հարցը միայն այն չէ, որ խաղաղ բնակչության դեմ կիրառվում են այդ թվում իսրայելական LORA ՕՏՀՀ-ներ և IAI Harop հետախուզական-հարվածային ԱԹՍ-ներ։

Վարձկան գրոհայինների առկայության փաստը Ղարաբաղում վերջապես ստիպեց տարածաշրջանում շահեր ունեցող խոշոր խաղացողներին ուշքի գալ։ Ձախողված բլիցկրիգը սպառնում է Բաքվի համար խնդիրներ ստեղծել ոչ միայն մարտի դաշտում, այլև գլոբալ քաղաքական ասպարեզում։

Բաքվի և Անկարայի ագրեսիվ գործողությունների պատճառով տարածաշրջանային իրավիճակը վտանգավոր է բացառապես բոլորի համար։ Ու նախևառաջ դա վերաբերում է Իրանի Իսլամական Հանրապետությանը։

Սխալ հաշվարկը հանգեցրեց գերտերությունների համախմբմանը։ Ե՛վ Ռուսաստանը, և՛ Իրանը, և՛ Ֆրանսիան գրոհայինների ներկայությունն ապացուցված փաստ են համարում։ Իսկ դա փոխում է իրադարձությունների ողջ դասավորվածությունը։ Եվ ոչ հօգուտ Անկարայի ու Բաքվի։

Իսրայելում հիանալի հասկանում են, թե ով է ազատագրել Օսվենցիմը և դրա համար շնորհակալ են Կարմիր բանակին, իր ելույթում այսպես է արտահայտվել երկրի վարչապետ Բենիամին Նեթանյահուն։ Վարշավան, Կիևը և Վիլնյուսը սպասում էին դրան։