Տեսաուղերձը, որտեղ «Զվարթնոց» միջազգային օդանավակայանի աշխատողները լիակատար աջակցություն են հայտնում գործող իշխանությանը և «հատկապես Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին», անհանգստացնող չէր լինի, եթե չլիներ երկու հանգամանք. առաջին հերթին, երիտասարդությունը հայտնում է այդ աջակցությունը համազգեստով, երկրորդ` նկարահանումը կատարվել է օդանավակայանի տարածքում, այդ ակցիայի մասնակիցների աշխատանքի ժամին։
Նույնիսկ, եթե տղաներն ու աղջիկները հավաքել են հինգ րոպեով իրենց հերթափոխից հետո, ըստ էության դա ոչինչ չի փոխում։
Հետաքրքիր է նաև այն, որ տեսաուղերձում երևացողները երիտասարդներ են։ Նշանակում է` անփորձ և իրենց հաշիվ չեն տալիս, որ պատիվ ունեն լինել ռազմավարական ձեռնարկության աշխատակիցներ, և եթե այդ րոպեներին, երբ նկարում էին հոլովակը, արտակարգ իրավիճակ պատահեր, պատասխան կտային բոլորը, ովքեր թողել էին աշխատանքի վայրը` չնայած քաղաքական համոզմունքներին և հեղափոխական թավիշի հիացմունքին։ Ամեն դեպքում, պետք է պատասխան տան։ Թեև չգիտեմ, հնարավոր է` տեսահոլովակում նվիրվածության դրսևորումն այսօր ազատում է պատասխանատվությունից։
Հավանաբար, չկա այնպիսի օրենք, որն արգելում է քաղաքական ակցիաներին համազգեստով մասնակցելը, մասնավորապես, օդանավակայանի աշխատողներին։ Այդ տեսանկյունից աշխատողները դժվար թե ինչ–որ բան են խախտած լինեն, բայց կան բաներ, որոնք ինքնըստինքյան ենթադրվում են և դրանց վրա պետք է ներքին տաբու լինի` թելադրված կորպորատիվ էթիկայով։
Պատահական չէ, և երևի հենց այդ պատճառով կադրում չկան միջին և ավագ տարիքի մարդիկ։ Այո, օդանավակայանի կոլեկտիվը երիտասարդ է, բայց կան նաև փորձառու աշխատողներ։ Նրանք, հավանաբար, կնախընտրեն համերաշխություն հայտնել նոր իշխանությանը հերթափոխից հետո` հագնելով քաղաքացիական հագուստ։
Այդ գեղեցիկ երիտասարդներն ու աղջիկները, որոնք իսկապես զարդարում են երկիր մուտքը, իրենց իրավունք են վերապահում «փողոց դուրս գալ հակահեղափոխության ցանկացած փորձի դեպքում»։ Հենց այդպես դուրս գալ` չհանձնելով հերթափոխը, չփոխելով համազգեստը, թողնելով աշխատանքի տեղը։ Եվ այդ ժամանակ ինքնաթիռները չեն մեկնի ըստ ժամանակացույցի, իսկ ժամանողներին կհրամայեն արտակարգ վայրէջք կատարել Բաքվո՞ւմ։
Հետո էլ նրանց կմիանան ոստիկանները, նույնպես համազգեստով և ծառայության ժամանակ։ Եվ ոչ մի երաշխիք չկա, որ գրպանահատների և ուղղակի գողերի զարմանալի բացակայությունն ապրիլ–մայիսին նորից կկրկնվի։ Այդ օրերին գողերի բացակայությունը իրականում հեշտ է բացատրել, բայց փաստ չէ, որ հաջորդ անգամ նրանց հետ կտարվի նույնպիսի համոզիչ աշխատանք։
Ոստիկաններին կմիանան ԱԻՆ աշխատակիցները և այդպես շարունակ։ Բժիշկները հիվանդներին կթողնեն վիրահատական սեղանների վրա, զինվորները սպաների հետ կազմակերպված կլքեն զորամասերը և կմեկնեն ցույցի վայր։ Իսկ ինչո՞ւ ոչ. եթե կարող են ցույց անել նրանք, ովքեր ապահովում են խոշորագույն օդանավակայանի աշխատանքի նորմալ ռեժիմը, ապա մյուսներին ինչո՞ւ չի կարելի։
Եվ կսկսվի քաոս, լավագույն դեպքում` քաոս, և աջակցության ցույցն անբաժան կլինի սաբոտաժից, իսկ պետական անվտանգության աշխատակիցները, երբ վերադառնան համերաշխության ցույցերից, կրկին չեն կարող հասկանալ` դա վնասարարություն է, թե ուղղակի իրավիճակ է փոխվել։
Եվ այդ ժամանակ արդեն անհասկանալի կլինի` որտեղ է «հեղափոխությունը», իսկ որտեղ` «հակահեղափոխությունը»։ Շրջանը կփակվի։
