Կյանքն Ալավերդիում, կամ երբ տաղանդն օգնում է գումար վաստակել անգամ այնտեղ, որտեղ գործ չկա

Ժաննա Պողոսյան, Sputnik Արմենիա

Սիրարփի Հունանյանն ընդամենը 24 տարեկան է, սակայն արդեն ապացուցել է, որ ցանկության դեպքում ապրուստի գումար կարելի է վաստակել նույնիսկ այնտեղ, որտեղ կյանքը, մեղմ ասած, չի եռում։ 

Սիրարփին ծնունդով Արագածոտնի մարզի Հնաբերդ գյուղից է, ավարտել է Երևանի գեղարվեստի ակադեմիան և արդեն երկրորդ տարին է՝ ամուսնու հետ միասին ապրում է վերջինիս հայրենի քաղաքում՝ Ալավերդիում։ Երկու տարի առաջ երիտասարդ կինը սկսել է ինքնատիպ դիմանկարներ նկարել, որոնցում սովորաբար աղջիկներ են պատկերված։ Երբեմն նրանք մի բաժակ գինու հետ են, երբեմն՝ ծխախոտով, երեխային գրկած կամ սիրելի տղամարդու հետ հանդիպման ժամանակ։ Այդ դիմանկարներում հերոսուհիների մեծ մասն առանց աչքերի են։

«Ինչո՞ւ աչքեր չեմ նկարում։ Հմմմ․․․ լավ հարց է։ Երբեք չեմ մտածել այդ մասին։ Ստեղծագործելու ընթացքում ես չեմ վերլուծում ու չեմ մտածում։ Ուղղակի հետևում են շրջակա աշխարհին, մարդկանց և զգացմունքերս փոխանցում եմ կտավին»,-ասում է նկարչուհին։

Ինչի՞ մասին էր մտածում 19-ամյա պատանին նռնակը պայթեցնելիս, կամ իմ սերնդի պատերազմի մասին

Սիրարփին իր կտավների լուսանկարները հրապարակում է Facebook-ի և Instagram-ի իր էջերում և վաճառում է դրանք։ Նրա նկարներն արդեն իսկ գնում են աշխարհի 15 երկրներից։ Նրա ստեղծագործության երկրպագուների թվում է հայտնի ռուս դերասանուհի Ռավշանա Կուրկովան։

Այս տարվա մարտի 30-ին Ռավշանան Instagram-ում հրապարակել է իր դիմանկարը, որը նկարել է Սիրարփին։ Դերասանուհու հրապարակումն ավելի քանի 28 հազար «հավանում» է հավաքել և զգալիորեն ավելացրել հայ նկարչուհու երկրպագուների թիվը։ Կուրկովան հավանում է Սիրարփիի էջում հրապարակված գրեթե բոլոր կտավների լուսանկարները։

«Մի անգամ Կուրկովան տարածել էր իմ նկարներից մեկը և գրել, որ ես նրա սիրելի նկարչուհին եմ։ Դա շատ անսպասելի ու հաճելի էր։ Ես նրան գրեցի, ասացի, որ շնորհակալ եմ և կուզեի նրան նկարել։ Ուղարկեցի դիմանկարը, ուզում էի նվեր անել, բայց նա պնդեց, որ կվճարի»,-պատմում է նկարչուհին։

Սիրարփին պատմում է, որ իրեն և ամուսնուն շատ է դուր գալիս կյանքն Ալավերդիում։ Զույգը հաճախ է լինում Երևանում և անգամ ծրագրում է տեղափոխվել, բայց Լոռու բնությունը «բաց չի թողնում»։

Խելահեղ սեր. ինչո՞ւ Սևակի կինն անձնագիրը շպրտեց դեսպանի դեմքին

«Ամուսինս նույնպես նկարիչ է։ Մենք ծանոթացել ենք ուսանող ժամանակ՝ ակադեմիայում սովորելու տարիներին։ Քաղաքը փոքր է, գրեթե կյանք չկա, բայց այստեղի բնությունը շքեղ է և ոգեշնչում է թե՛ ինձ, թե՛ ամուսնուս»,-նշեց նկարչուհին։

Նա պատմում է, որ միայն ստեղծագործելով է զբաղվում, իսկ նկարների վաճառքը լիովին ծածկում է իր ծախսերը։ Բայց հավատացնում է, որ նկարում է ոչ հանուն գումարի, այլ բացառապես հոգու պահանջով։

Հայերի անեծք, թե խղճի խայթ. ինչու քուրդ ծերունին չէր կարողանում հանգիստ մեռնել

«Անկեղծ ասած՝ չեմ կարող բացատրել, թե ինչ եմ նկարում և ինչու։ Ինձ թվում է՝ եթե սկսեմ բացատրել նկարներիս իմաստը, կդադարեմ ստեղծագործել, այլևս չեմ կարողանա նման կտավներ ստեղծել։ Պարզապես յուրաքանչյուրն իր զգացմունքներն արտահայտելու ձգտում ունի։ Ինչ-որ մեկը դա բառերով է անում, մեկ ուրիշը՝ երաժշտությամբ, ես էլ, ահա, նկարում եմ»,-ժպտուն ձայնով ասում է կինը։

Կորոնավիրուսային իրավիճակի, փակ սահմանների և կարանտինի պատճառով նկարչուհին մոտ մեկ ամիս չէր կարողանում նկարները հասցնել իր ստեղծագործության երկրպագուներին։ Սակայն նրա լավատեսությունը չի նվազել, նա շարունակում է նույն եռանդով կտավներ նկարել և հրապարակել դրանց լուսանկարները։