Դա պատրանք է, որի հետևից ընկած, վազում ենք ողջ կյանքում։ Տարիներ առաջ մի շատ հետաքրքիր ֆանտաստիկ պատմվածք կարդացի, հեղինակին չեմ էլ հիշում, բայց Յոհան Վոլֆգանգ Գյոթեի «Ֆաուստի» թեմայով էր։ Ուրեմն այլմոլորակայինը գալիս է, ուզում է հասկանալ, թե մեր մարդկությունը ինչի է ձգտում, մի մարդու է հանդիպում, հարցնում է. «Դու ինչ ես ուզում», սա էլ ասում է. «Դե, բնականաբար, ուզում եմ միշտ երջանիկ լինել»։ Էս այլմոլորակայինը մի ժամացույց է տալիս այդ մարդուն ու ասում. «Այն պահին, երբ քեզ լրիվ երջանիկ կզգաս, ասա՝ թող այս հիասքանչ պահը կանգ առնի ու հավերժ մնա, հետո ջարդիր այս ժամացույցը և երջանկության այդ պահը կհավերժանա»։
Մարդը հետզհետե սկսում են ավելի ու ավելի բարեկեցիկ կյանքով ապրել, պարբերաբար մտածում է՝ չջարդե՞մ էս ժամացույցը, բայց ամեն անգամ ինքն իրեն ասում է. «Չէ, էս ինչ է որ, ավելի լավ օրեր կունենամ, ավելի մեծ հաջողությունների կհասնեմ»։ Հետո գործերը սկսում են վատանալ, էլի մտածում է՝ չջարդե՞մ, գոնե էսքանը պահպանեմ, բայց էլի ամեն անգամ հավատում է, որ կյանքը կլավանա։ Լրիվ անդունդն է գլորվում, հարբեցող է դառնում, հիվանդանում, զրկվում ամեն ինչից, մի օր ընկած ցանկապատի տակ, մտածում է՝ արի գոնե էսքանը պահպանեմ, ջարդեմ ժամացույցը, ձեռքը տանում է ժամացույցին, բայց ուժ չի ունենում ջարդելու ու մահանում է…
Երևի կարելի է պնդել, որ այ մոտավորապես էսպիսի պատրանք է երջանկությունը… Մանավանդ որ հայտնի երգիչը հորդորում է երջանկությանն անցնել իր կողքով, քանզի երջանկությունը հարատև չէ։ Սակայն այդ նույն երգիչն ասում է. «Հետո էլ ինչ երջանկություն, երբ մոտենում է ծերությունը»։ Սա արդեն բավական կասկածելի պնդում է, որովհետև առնվազն որոշ գիտնականներ պնդում են, որ 70 տարեկանում մարդիկ կարող են նույնքան երջանիկ լինել, որքան 20 տարեկանում։ Ինչու։ Իհարկե, խղճուկ կենսաթոշակը չի պատճառը։ Ոչ էլ նույնիսկ պատկառելի կենսաթոշակը։ Ուղղակի, ինչպես պնդում են մասնագետները, եթե դուք 70 տարեկան եք, առողջ եք և նույնիսկ աշխատում եք, և Ձեզ համոզում եք՝ ինչ լավ է, որ դեռ կամ, առողջ եմ և աշխատում եմ, չէ որ կարող էր շատ ավելի վատ լինել, ուրեմն երջանիկ եմ։
Մեծ զեղչեր ուսանողների և թոշակառուների համար. կունենա՞նք նման տրանսպորտային համակարգ
Իսկ երջանկության ճգնաժամը հասունանում է, երբ մարդու տարիքը մոտենում է 50-ին, ավելի ստույգ՝ 48 տարեկանում։ Այս ֆենոմենը շատ վաղուց է արձանագրվել, ուղղակի հիմա դա ապացուցվել է գիտականորեն։ Մի քանի օր առաջ բրիտանական «Թայմս» թերթը հրապարակել է պրոֆեսոր Դեյվիդ Բլանչֆլաուերի հետազոտության արդյունքները։ Բլանչֆլաուերը, որը ժամանակին աշխատել է Անգլիայի բանկում, իսկ այժմ դասավանդում է ամերիկյան համալսարաններից մեկում, մի հսկայածավալ հարցում է անցկացրել, որին մասնակցել են աշխարհի 145 երկրների մոտ 500 հազար քաղաքացիներ։ Պատկերացրեք՝ կես միլիոն մարդ։ Հարցն այսպիսինն էր՝ որքանով եք բավարարված Ձեր կյանքով ներկա պահին։ Ամենից շատ բացասական պատասխաններ են տվել այն մարդիկ, որոնց տարիքը մոտենում է 50-ին։ Պրոֆեսորին զարմացրել է, որ այս երևույթը բնորոշ է ինչպես հարուստ, այնպես էլ աղքատ երկրներին, ամենատարբեր պետություններին, որտեղ կյանքի տևողությունը խիստ տարբեր է։
Պրոֆեսորի բացատրությունն այսպիսին է՝ ըստ երևույթին մոտենալով 50-ին մարդիկ կորցնում են պատրանքները, սկսում են գիտակցել, որ սպասելիքները կյանքից շատ ավելին էին, բայց հնարավոր է եղել հասնել ընդամենը բավական համեստ արդյունքների։ Երկրորդ գործոնը, ըստ պրոֆեսորի, երեխաներն են։ Երբ երեխաները փոքր են, նրանք ուրախության աղբյուր են, բայց մեծանալով պրոբլեմներ են ստեղծում ծնողների համար։
Այնուամենայնիվ, համաձայնեք՝ լավատեսության հիմքեր կան։ Երջանկության կորը նման է մեր այբուբենի «Ս» մեծատառին։ Ստորին մասը 48 տարեկանն է, հետո սկսում է բարձրանալ։
«Դուք էլ կարող էիք, բայց ես դա արեցի»․ կոլումբոսյան ձվի առեղծվածը
