Ազնվությունը, կենդանիների ու ավելի փոքրերի հանդեպ սերն ու ուշադրությունը, մարդկանց հասկանալու շնորհքը դեռ փոքր հասակից էին Լևոնին առանձնացնում հասակակիցներից: Սակայն նույնիսկ հարազատների համար էր անսպասելի, երբ հոգեբան դառնալով՝ նա մասնագիտանում է ռազմական հոգեբանության մեջ, իսկ ավելի ուշ մեկնում Ֆրանսիա՝ ֆրանսիական օտարերկրյա լեգիոնը համալրելու նպատակով:
Ամեն ինչ սկսվեց, երբ 8-րդ դասարանում սկսեց Դեյլ Քարնեգի կարդալ՝ ձեռքն ընկած փողով էլ հոգեբանական գրքեր էր գնում։ Հայրենի Գյումրիում հոգեբանի մասնագիտություն ստանալուց հետո մեկնում է ԱՄՆ՝ վերամասնագիտանում է որպես ռազմական հոգեբան, ապա վերադառնալով Հայաստան՝ որոշում է հիմնովին փոխել իր կյանքը:
2016 թվականին լեգեոներ դառնալու համար մեկնում է Ֆրանսիա:
Մոր՝ տիկին Կարինեի համար դա քիչ է ասել, թե անակնկալ էր.
«Ես անգամ չէի պատկերացնում, որ այդքան լուրջ է տրամադրված: Հետաքրքրասեր էր ու շատ էր սիրում ճանապարհորդել: Մտածում էի՝ կգնա Ֆրանսիան տեսնելու, բայց պարզվեց, որ բավական լուրջ ու նպատակադրված է Ֆրանսիա գնացել: Մինչ օրս նա ամեն անգամ զարմացնում է ինձ»:
Երկարատև պարապմունքերն ու մարզումներն իրենց արդյունքը տվեցին. գյումրեցի երիտասարդին հաջողվեց հաղթահարել բավական խիստ ընտրությունը՝ 150 հոգուց Լեգիոնում ընդգրկվեցին 15-ը։
Գյումրիի դարբնությունը կներառվի ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ցանկում. ի՞նչ է արվել այս ուղղությամբ
Լևոնը չի ուզում պատմել դժվարությունների մասին, բայց վստահեցնում է՝ այդ տարիներն ավելի կոփեցին ու նպատակասլաց դարձրին:
«Լեգեոնի մասին շուտ էի լսել: Այնտեղ հայտնվելը շատ դժվար է. դու պետք է ոչ միայն ֆիզիկապես լավ պատրաստված լինես, այլ նաև գերազանց առողջություն ունենաս»,-պատմում է Լևոնը։
2 տարի ծառայելուց հետո նա դուրս է գալիս Լեգիոնից ողնաշարի հետ կապված խնդիրների պատճառով։ Մինչ օրս, սակայն, նա համարվում է ֆրանսահայ համայնքի անդամ, Մարսելում էլ՝ պաշտոնական դրոշակակիր:
Երբ սկսվեց Արցախյան երկրորդ պատերազմը, Լևոնն առանց վայրկյան իսկ մտածելու, Ֆրանսիայում թողնելով կնոջն ու 8 ամսական որդուն, եկավ Հայասատան ու հոկտեմբերի 8-ին մեկնեց Արցախ։
«Երբ պատերազմը սկսվեց, հարց տվեցի ինձ՝ ո՞վ, եթե ոչ ես: Իմ մարտական ուղին սկսվեց Մարտակերտում և ավարտվեց Ստեփանակերտի արվարձաններում»,-պատմում է Լևոնը նշելով, որ լեզուների ու հատկապես թուրքերենի իմացությունը իրեն թույլ էր տալիս հակառակորդի մամուլից տեղեկանալ ադրբեջանական կողմի պատրաստվածության մասին: Ռազմական գործողություններին մասնակցել է Վլադիմիր Բալայանի անվան ջոկատի կազմում:
Լևոնն այս օրերին հայրենի քաղաքում է՝ ռազմական ոլորտի տեսական ու գործնական գիտելիքներ է փոխանցում երիտասարդներին, ծանոթացնում մարտական իրավիճակում ճիշտ ու արագ տեղաշարժվելու և սակավ միջոցներով գոյատևելու հմտություններին։
Նախկին լեգեոները վստահ է՝ Հայաստանին հիմա արհեստավարժ բանակ է պետք, բանակ, որտեղ յուրաքանչյուր զինվոր կարող է իրեն պաշտպանել, գիտի առաջին օգնություն ցույց տալ, դիմանալ առանց հացի ու ջրի:
«Շատ կցանկանայի, որ Հայաստանում զարգանար ռազմական հոգեբանությունը։ Զինվորը պետք է հասկանա, որ անելանելի իրավիճակ չկա, պետք է վստահ լինի ինքն իր վրա: Խիզախությունը վախը հաղթահարելու մեջ է, հրամանատարն էլ պետք է հրամանատարական որակներ ունենա: Մենք ունենք խիզախ տղաներ, մնում է նրանց պրոֆեսիոնալ զինվորականներ դարձնել՝ մեր բանակի նման ուժեղ բանակ չի լինի»,-նշում է Լևոնը շեշտելով՝ Հայաստանի նման երկրին պետք է շարժունակ, պրոֆեսիոնալ բանակ՝ որակի, ոչ քանակի վրա հիմնված:
«Ինձ համար սկզբունք է ՝ պատրաստված զինվորը փրկված կյանք է։ Եթե մի բան կարող եմ անել իմ հայրենիքի համար, ապա պետք է անեմ: Հիմա եթե ես կարող եմ իմ փորձը ներկայացնել երիտասարդներին, անում եմ »,-ասում է Լևոնն ավելացնելով. «Սփյուռքում կան շատ լավ զինվորականներ, ովքեր պատրաստ են իրենց փորձով ու գիտելիքներով կիսվել: Խոսքս կռվող զինվորականներին է վերաբերում, որը գիտի, թե ինչ է զինվորի կյանքը, ինչ է խրամատը»։
Դեռ մեկ ամիս էլ Լևոնը կմնա Հայաստանում՝ իր փորձը ներկայացնելով բոլոր նրանց, ովքեր ցանկանում են ռազմական նախնական գիտելիքներ ստանալ: Պատրաստ է որպես ռազմական հրահանգիչ իր գիտելիքները կիսել բոլոր ցանկացողների հետ՝ սա այս պահին այն չնչին բանն է, որ կարող է անել որպես նախկին լեգեոներ:
Հին արհեստի նոր լեզուն. գյումրեցի արվեստագետի թաղիքագործական ձեռքբերումները
