ԵՐԵՎԱՆ, 7 հունվարի — Sputnik. Վրացահայ նկարիչ և դիմանկարի վարպետ Ալեքսանդր Բաժբեուկ-Մելիքյանի աշխատանքները կցուցադրվեն Թբիլիսիում, Դմիտրի Շևարդնաձեի անվան ազգային պատկերասրահում: Այս մասին հայտնում է Sputnik Գրուզիան:
Ցուցահանդեսը նվիրված է Ալեքսանդր Բաժբեուկ-Մելիքյանի ծննդյան 125-ամյակին և մահվան 50-րդ տարելիցին:
«Ազգությամբ հայ և Թբիլիսիի բնակիչ Ալեքսանդր Բաժբեուկ-Մելիքյանն ամբողջ կյանքն անցկացրել է Վրաստանում և ամուր հիմք ստեղծել վրացական նոր ու նորագույն նկարչության զարգացման համար: Նրա ստեղծագործական ժառանգությունն իր գեղագիտական արժեքով և գեղարվեստական յուրահատուկ արտահայտչականությամբ վրացական կերպարվեստի յուրահատուկ չափանիշ է դարձել», — գրված է թանգարանի կայքում:
Ցուցահանդեսին կներկայացվեն Բաժբեուկ-Մելիքյանի աշխատանքները Վրաստանի ազգային թանգարանների ֆոնդից` Շ.Ամիրանաշվիլու անվան արվեստի թանգարանից, Դ.Շևարդնաձեին անվան ազգային պատկերասրահից, Գ. Լեոնիձեի անվան վրացական գրականության թանգարանից, Վրաստանի թատրոնի, երաժշտության, կինոյի և պարարվեստի թանգարանից, ինչպես նաև մասնավոր հավաքածուներից:
Նախագիծն իրականացվում է Վրաստանի մշակույթի և հուշարձանների պահպանման նախարարության, ինչպես նաև Հայաստանի մշակույթի նախարարության և Հայ Առաքելական եկեղեցու վիրահայոց թեմի աջակցությամբ: Ցուցահանդեսը կբացվի հունվարի 10-ին և կտևի մինչև փետրվարի 24-ը ներառյալ:
Ալեքսանդր Բաժբեուկ-Մելիքյանը ծնվել է Թիֆլիսում (Թբիլիսի) 1891 թվականին, 1906-1910 թթ. սովորել է Գեղեցիկ արվեստը խրախուսող կովկասյան ընկերության Թիֆլիսի գեղանկարչության և քանդակագործության դպրոցում: 1911-1912 թթ. Սանկտ Պետերբուրգի գեղարվեստի ակադեմիայում։
1917 թվականին վերադարձել է Թիֆլիս և այդ տարին դարձավ նրա ինքնուրույն գեղարվեստական գործունեության սկիզբը: 1922-1929 թթ. դասավանդել է Մ.Ի. Թոիձեի գեղարվեստի ստուդիայում, 1929-1938 թթ.՝ Թբիլիսիի գեդարվեստի ակադեմիայում։
Ստեղծել է հատուկ մշակված գունածածկույթով փոքրածավալ գեղանկարչական երկեր։ Վաղ շրջանի գործերին («Երեք կին», «Տեսողական պատրանք», երկուսն էլ՝ 1928) բնորոշ են մուգ կոլորիտը և նուրբ ձևերը։ 1930-1940-ական թթ. Բաժբեուկ-Մելիքյանը երանգապնակը հարստացնելով լույսով, գույնով՝ հասել է ոսկեգույնին մոտեցող շողշողուն գունաշարի։ Ինքնատիպ գեղարվեստականությամբ ու ճաշակով են առանձնանում կանանց դիմանկարները («Նազելի Տերյան», 1929, «Լավինա», 1961, «Կիռա Գոզաշվիլի», 1963,) կոմպոզիցիաները («Լողացող կանայք», 1928, «Լողորդուհիներ», 1929, «Կրկեսի արտիստների խումբը», 1940), որոնք առանձնանում են բնորդի հուզաշխարհի դիպուկ ընկալումով, անհատական գծերի շեշտադրմամբ, հյութեղ երփնագրով։
Նյութի ռուսերեն տարբերակը
