Բարձր լարվածության միրգը

Երևանի ավագանու «Երկիր ծիրանի» խմբակցության երկու անդամները` Մնացական Պարակշիևն ու Հայկ Պետրոսյանը, դավաճան են հայտարարվել: Խմբակցության ղեկավարությունը նրանց անվստահություն է հայտնել` հայտարարելով, որ դրա համար հիմք է հանդիսացել երևանցու գերակա շահն անձնական շահերին ստորադասելու փաստը: Սակայն «դավաճանները» համարում են, որ քաղաքի զարգացման ծրագրի իրականացմանը խոչընդոտում է հենց այն աշխատաոճը, որն առաջարկվել է իրենց:

Երկու բարկացած տղամարդու հայտարարության համաձայն` այժմ նրանք պատրաստվում են երևանցիների շահերը պաշտպանել Երևանի ավագանու անկախ անդամի կարգավիճակում:

Բարիկադները ոչ միշտ են հաղթանակի բերում, դրանք երբեմն փողոցը բաժանում են երկու փակուղու, որտեղից ստիպված ես լինում ելք փնտրել: Այս գրառմամբ կարելի է ամփոփել էներգիայով լի տղամարդկանց ու ոչ պակաս էներգիայով լի, անգամ ծիրանը քաղաքականացրած կնոջ հետ կապված վերջին իրադարձությունները:

Հոդվածագիրն իր տեսանկյունից փորձում է գնահատել արմատական մտածողություն ունեցող, երբեմն էլ նաև արմատական գործողությունների դիմող ընդդիմադիրների այն միտքը, որ «իրենց մոտ ամեն ինչ դեռ առջևում է»: Իսկ այդ միտքն, անկեղծ ասած, մտահոգում է:

Ազգային ժողովի ընտրություններում կրած անհաջողություններն ու Ավագանու ընտրությունների հարաբերական հաջողությունը (ձայների շուրջ 8 տոկոս) հիմք չեն հանդիսանում գլխարկներն օդ թռցնելու, երջանկությունից աղաղակելու և աշխարհին «ուռա, մենք հաղթել ենք» հայտարարելու համար: Տոների ու տոնակատարությունների ժամանակը, որ տեսանկյունից էլ նայես, դեռ չի եկել։ Ավելի շուտ ժամանակն է կանգ առնելու, շուրջը նայելու և հանդարտվելու։

Միաժամանակ այն գերլարվածության վիճակը, որի մեջ իրենք իրենց գցել են «Երկիր ծիրանիի» ռեժիսորները և փորձում են նույն լարվածության մեջ պահել նաև ուրիշներին, ժամանակ առ ժամանակ կարճ միացումներ է տալիս, հաճախ` բավականին զվարճալի ու ծիծաղելի, բայց պետք է ասել, որ զվարճալիից դրամատիկ ընդամենը մեկ քայլ է:

Շարունակենք էլեկտրականության թեման: Տարոն Մարգարյանի երդմնակալության օրը Երևանի քաղաքապետարանի շենքում նյարդայնացած մի կին էր քայլում: Երևում էր, որ տեղը չի գտնում, մարդ է փնտրում շփվելու համար, և այդ կինը Զարուհի Փոստանջյանը չէր լինի, եթե ասելիք չունենար: Եվ ահա դանդաղ քայլերով ծիրանային կուսակցության առաջնորդին մոտեցավ երկրի գլխավոր օլիգարխներից մեկը: Բարյացակամ տրամադրված տղամարդու ուշադրությունն անմիջապես հրավիրվեց շլացուցիչ ջահին` տես, որ անիմաստ ու անխնա կերպով էներգիա են վատնում։

Բայց օլիգարխը ոչ մի կերպ չկարողացավ հասկանալ ու տրամաբանական շղթայով կապել ընթացիկ իրադարձությունները` քաղաքապետի երդմնակալության արարողությունը, լույսով ողողված ջահն ու այն, թե ինքը` Սամվել Ալեքսանյանը, ինչ կապ ունի այդ ամենի հետ:

Նրան բացատրեցին` ջահը մեծ քանակությամբ հոսանք է խլում, իսկ դա անթույլատրելի է, քանի որ ժողովրդի զգալի հատվածն այդ էլեկտրաէներգիայի կարիքն ունի… Ու քանի որ օլիգարխն ինչպես կար, այնպես էլ շարունակում է մնալ ԱԺ պատգամավոր, այն դեպքում, երբ Զարուհի Փոստանջյանն, արդեն, ցավոք, պատգամավոր չէ, ահա հենց նրան էլ ներկայացվեց ժողովրդի պահանջը` այս լույսերն անջատե՛ք, որպեսզի ժողովուրդը մեծ ուրախություն ապրի։

Օլիգարխը, բնականաբար, այդ ուղղությամբ ոչ մի քայլ չձեռնարկեց, բայց դեմքի նույն բարյացակամ արտահայտությամբ ասաց.

— Ինձ պարզապես հետաքրքիր էր, թե ո՞րն է այստեղ քո կաբինետը:

Կնոջը, սակայն, չընկճեց ԱԺ-ի առավել պատվավոր կաբինետից Ավագանու պակաս պատվավոր կաբինետ տեղափոխվելու ակնարկը: Նա օլիգարխի հետ ունեցած կարճ խոսակցությունից հետո շարունակեց օտարի պես շրջել քաղաքապետարանի շենքում:

… «Երկիր ծիրանիի» իշխանությունը սեփական ձեռքերի մեջ առնելու, այն ծիրանագույն դարձնելու և ժողովրդին դեպի լուսավոր ապագա տանելու թատերական ներկայացումներից հետո դժվար է պատկերացնել, որ «Ծիրանին» պատրաստվում է լիարժեք կազմակերպություն դառնալ և ոչ թե խակ մրգերի աճեցման սիրողական ձեռնարկություն: Նույնիսկ եթե այդ միրգը ժողովրդի սիրելի ծիրանն է:

Հայացք դեպի ոչ այնքան հեռավոր անցյալ:

Այն, ինչով զբաղվում էր տիկին Փոստանջյանը երեկ, կոչվում էր «կրքեր բորբոքել»:

Այն, ինչով զբաղվում է այսօր, «տուն-տունիկ» է հիշեցնում:

Կարծես բողոքի ակցիա լինի, որի ընթացքում խիստ տիկինը եղունգով ծակում է քաղաքային իշխանություններին խորհրդանշող փուչիկը:

Կարծես կործանիչ հաղթանակ լինի հակառակորդի նկատմամբ, որը հաստատվել է Սերժ Սարգսյանի ու Տարոն Մարգարյանի պատկերներով ափսեները կոտրելով:

Կարծես քաղաքապետարանի նիստ լինի, որի ժամանակ քննարկվելու է Երևանի համար շատ կարևոր մի հարց. «ԱՄՆ 28-րդ նախագահի և Նոբելյան մրցանակակիր Թոմաս Վուդրո Նիլսոնի հուշարձանների տեղադրման նախաձեռնության իրականացումը»: (Ինչո՞ւ չկանգնեցնել Յուլիուս Ֆուչիկի կամ Դիմա Բիլանի արձանը)

Կարծես քաղաքապետարանին դժոխային կյանք ապահովելու խոստում լինի, ինչից Տարոն Մարգարյանը պետք է վախենա ու հրաժարական տա:

Ու էլի մի շարք տարօրինակ գործողություններ»` բարձրագույն կրթություն ունեցող, հասուն մարդուց:

Ստվերների թատրոն է հիշեցնում, որտեղ բուն կյանքի փոխարեն կյանքի աղոտ արտացոլանքն է երևում: Ընդ որում` ազդում է ոչ միայն դիտողների, այլև կատարողների նյարդերի վրա:

Անհանգիստ կինն անծայրածիր պայքարի է դրդում, իսկ մարդիկ ուզում են արդյունք տեսնել, որն այսօր չկա և դժվար էլ հենց վաղը լինի: «Երկիր ծիրանի» խմբակցության անդամ Հայկ Պետրոսյանի խոսքով` այն, ինչ ուզում է անել «Երկիր ծիրանին», բուռն գործունեության իմիտացիա է կոչվում։ Քաղաքապետարանի աշխատանքը չի կարելի դարձնել թատրոն, և իսկ աշխատանքի սկանդալային ոճը միայն բացասական հետևանքների է բերում և խոսում քաղաքական մշակույթի բացակայության մասին: Սա արդեն Մնացական Պարակշիևի խոսքերն են:

Արդյունքում ի՞նչ ունենք: Սեփական քաղաքն արժանավայել կյանքի համար պիտանի դարձնելու երևանցու բուռն ցանկություն, ինչին կարող է նպաստել միայն արդյունավետ աշխատանքը և ոչ թե բարիկադների կառուցումը, նույնիսկ եթե դրանք կառուցվում են համաժողովրդական սեր վայելող ծիրանի դրոշի ներքո:

Հեղինակի կարծիքը կարող է չհամընկնել խմբագրության դիրքորոշման հետ։