Արմեն Մարտիրոսյանի խոսքով` այսօր ծնողները հիմնականում բողոքում են, որ դասագրքերը բարդ են։
«Մեր ծնողն ուզում է, որ իր բալիկի ստացած գիտելիքը լինի նույնը, ինչ ինքը ստացել է 40 տարի առաջ։ Այդպես ո՞նց կլինի։ Պարզ է, որ իմ բալիկների դասագիրքը պետք է ավելի բարդ լինի, քան իմ դասագիրքն էր։ Ու դրանք գնալով պետք է բարդանան, որովհետև տիեզերքի նվաճումներն ավելի են մեծանում։ Այսօր Վիքիպեդիայի դարում հիմարություն է ունենալ ուղղակի դասագիրք, որտեղ կա գիտելիքի շարք։ Այսօր գիտելիքի պակաս չկա։ Գիտնականներն անելիք չունեն դասագրքի առումով։ Կարևորը գիտելիքը հրամցնելու խնդիրն է»,- նշում է Մարտիրոսյանը։
Նրա խոսքով` դասագիրքը պետք է լինի մի ձեռնարկ, որտեղ տարբեր մեթոդներով (այստեղ մեթոդաբանություն բառն ամենակարևորն է) կարողանանք ընկալելի դարձնել նյութերը։
Մարտիրոսյանը համոզված է` եթե հմուտ ուսուցիչ կա, որն ունի այդ մեթոդները, նա կարող է ցանկացած ամենաթույլ աշակերտին հրամցնել դասագրքում եղած գիտելիքը, և մենք չենք ունենա չկրթված երեխա։
«Եթե անգամ ոչ բոլոր դպրոցներում կան հատուկ գրատախտակներ, որոնք էկրան են դառնում, ապա ցանկացած դասարանում հաստատ կան բազմաթիվ աշակերտներ, որոնք ունեն սմարթֆոններ կամ այփադներ։ Եթե ունենք գոնե հինգ հմուտ ուսուցիչ, ապա նրանք կարող են բոլոր աշակերտներին ներկայացնել դասը։ Ո՞նց էր Նիկոլը լայֆով մտնում, ուսուցիչն էլ կարող է լայֆով մտնել, պատմել դասը, իսկ այն ուսուցիչը, որն այդ պահին դասարանում է, կարող է գործնական պարապմունքներ անել և այդ նյութը դարձնել ավելի ընկալելի»,- ասաց հրատարակիչը։
Նրա խոսքով` մենք կարող ենք հեշտ, քիչ ռեսուրսներ օգտագործելով դրան հասնել։
Մարտիրոսյանը նշեց, որ շատ-շատ ուսուցիչներ կան, որոնք, ցավոք, խոչընդոտ են դառնում աշակերտների և դասագրքի միջև։ Մենք պետք է կարողանանք այդպիսի ուսուցիչներին դարձնել օգնող, կապ հաստատող ուսուցիչ։ Ըստ նրա` որոշ մարդկանցից իսկապես պետք է ազատվել, բայց շատերին հնարավոր է սովորեցնել, եթե նրանք դժկամություն չցուցաբերեն։
