Կառլեն Խաչատրյանի դիտարկմամբ` կառավարությունը մարտի կեսերից մինչ օրս սոցիալ–տնտեսական իրավիճակը մեղմելու նպատակով 21 միջոցառում է հաստատել, ու թեև որոշակի գումար տնտեսության մեջ շրջանառվում է բիզնեսի աջակցության ծրագրերի կամ ֆիզիկական անձանց, տնային տնտեսությունների աջակցության ծրագրերի միջոցով, սակայն տնտեսագետն արձանագրում է, որ նշված ծրագրերը խիստ հատվածական են, համակարգված բնույթ չեն կրում։
«Կառավարությունը հընթացս որոշումներ է կայացնում, որոնք սիստեմավորված չեն, չունեն հստակ թիրախավորում, և ծրագրերից շատերն էլ ըստ էության խնդիր չեն լուծում։ Թվում է, թե կոմունալ վճարումների հարցում դրանց մի հատվածը պետությունը վերցնում է իր վրա, սակայն դա արվում է զուտ այն նպատակով, որ ցույց տրվի, թե որոշակի թվով մարդկանց ցուցաբերվել է օժանդակություն, ընդամենը այսքանը։ Սակայն խորամուխ չենք լինելում, թե այդ աջակցությունը շոշափելի եղե՞լ է, կամ ինչ–որ իմաստով մարդկանց սոցիալական բեռը թեթևացրե՞լ է, թե՞ ոչ»,– նշում է տնտեսագետը։
Կառլեն Խաչատրյանի կարծիքով` արդեն երեք ամիս է, ինչ տնտեսությունը գործում է արտակարգ դրության պայմաններում, որի մի հատվածն էլ ուղղակիորեն փակ է, բազմաթիվ մարդիկ չեն աշխատել` զրկվելով եկամուտներից, հետևաբար այդ ֆոնին կառավարության կողմից իրականացվող միջոցառումները, տրամադրվող գումարները վստահաբար չեն կարող փոխհատուցել տնտեսության կրած կորուստները։
«Եթե անգամ կառավարությունը փորձում է նշված միջոցառումներով լուծել կարճաժամկետ խնդիրներ, միևնույն է, դրանք բուն նպատակին չեն ծառայում։ Եթե մարտի կեսերին ֆիքսվում էր, որ մարդիկ մեկ ամիս չեն աշխատելու արտակարգ դրության պայմաններում, այդուհանդերձ անգամ նախատեսված չափով տրամադրվելիք գումարներով մարդիկ չէին կարող իրենց ընտանիքների նվազագույն կարիքները հոգալ, հետևաբար ստիպված էին լինելու կամ պարտք վերցնել, կամ դիմել վարկային որոշակի ռեսուրսների, որոնք նվազացնելու էին հետագա ամիսների սպառման ծավալները»,– նշում է տնտեսագետը։
Աջակցություն ստացողների շրջանակն ընդլայնվեց. վարձու աշխատողներից ովքե՞ր կներառվեն ծրագրում
Կառլեն Խաչատրյանի համոզմամբ` կառավարությունը խնդրին պետք է նայի ոչ թե մեկ կամ երեք ամսվա կտրվածքով, այլ հարցերին ցուցաբերի գլոբալ մոտեցում։ Ըստ նրա` 21 միջոցառումները մեկտեղելով ու վերլուծելով պարզ է դառնում, որ համակարգվածություն, հետևողականություն չկա, և միջոցառումները լուծում են առօրեական հարցեր, ուստի երկրի սոցիալ–տնտեսական վիճակի վրա չեն կարող ունենալ ընդգրկուն ազդեցություն։
Տնտեսագետի կարծիքով` անհրաժեշտ կլինի երկու տարի, որպեսզի տնտեսությունը կարողանա հաղթահարել ճգնաժամի շոկային հետևանքները, այսինքն` շատ արագ հնարավոր չի լինի վերականգնել տնտեսական կորուստները։
