Ստեփան Դանիելյանի դիտարկմամբ` մի կողմից կարելի է համաձայնել Տեր–Պետրոսյանի հետ, եթե հաշվի առնենք, որ ՌԴ–ի ազդեցությունն իրոք շատ մեծ է և Ռուսաստանը, ի տարբերություն Մինսկի խմբի մյուս համանախագահների, ունի շատ կոնկրետ շահեր, որոնք կապված են իր ազգային անվտանգության հետ։ Այն ունի նաև ավանդույթներ այս տարածաշրջանում, ավելի լավ է ճանաչում խաղացողներին և այդ առումով բնական է, որ առանց Ռուսաստանի հնարավոր չի լինի լուծում գտնել։
«Բայց մյուս կողմից էլ համամիտ չեմ, որ Մինսկի խմբի համանախագահների, հատկապես ԱՄՆ–ի ազդեցությունը կարելի է մի կողմ դնել։ Մենք տեսնում ենք, որ Միացյալ Նահանգներն ունի բազմաթիվ լծակներ և կարողանում է տարբեր եղանակներով միջամտել գործընթացներին և՛ Հարավային Կովկասում, և՛ այլ տարածաշրջաններում։ Նույն Ռուսաստանը չի կարող հաշվի չառնել ԱՄՆ–ի տեսակետները։ Այստեղ ամեն ինչ բարդ է և միանշանակ չէ»,– ասաց քաղաքագետը։
Դանիելյանի կարծիքով` Հայաստանն այս իրավիճակում պետք է հասկանա առկա չափորոշիչներով բազմաշերտ բանաձևը, հասկանա, թե ինչ է կատարվում, որպեսզի վարի ճկուն քաղաքականություն։ Ըստ նրա` բոլորը տեսան 2018 թվականից հետո գործող իշխանության կողմից վարվող քաղաքականության հետևանքները, երբ մենք կրեցինք ծանր պարտություն։ Այդ քաղաքականության արդյունքում Հայաստանի և Ռուսաստանի միջև առաջացավ անվստահության մթնոլորտ, որը նույնպես ազդեցություն ունեցավ այն ամենի վրա, ինչ կատարվեց։
Անդրադառնալով Տեր–Պետրոսյանի պնդմանը, թե Ղարաբաղյան հակամարտության այն հանգուցալուծումը, որին Հայաստանն առավելագույն ջանքերի գնով կարող է հասնել ներկայումս, շատ ավելի շահեկան պայմաններով կարող էր հասնել դեռ 1998 թվականին, Դանիելյանն ընդգծեց, որ պետք է նախ հասկանալ, թե ինչպիսի գլոբալ, ծանրագույն սխալ է գործել Լևոն Տեր–Պետրոսյանը 1990-ական թվականներին։
«Սխալն այն է, որ ոչ միայն չի ճանաչվել Արցախի անկախությունը 1994 թվականի հրադադարից հետո, ինչը իրավիճակ կփոխեր, այլ ավելին, Հայաստանը ճանաչել է Արցախն Ադրբեջանի կազմում ԱՊՀ երկրների միջև պայմանագրի կնքման ժամանակ, երբ պետությունները ճանաչեցին միմյանց անկախությունն ու տարածքային ամբողջականությունը, սակայն Հայաստանի կողմից այդտեղ Արցախի հետ կապված հատուկ կետ չմտցվեց։ Ադրբեջանն ունեցավ բոլոր իրավունքներն Արցախի նկատմամբ, ուստի Հայաստանն ընդ էության հայտնվեց ագրեսորի դերում։ Այդ ամենը Տեր–Պետրոսյանի քաղաքականության հետևանքն էր։ Նա հետո ասում էր. «Տեսա՞ք, թե ինչպես Ադրբեջանին ստիպեցինք մտնել ԱՊՀ կազմի մեջ»։
Լևոն Տեր–Պետրոսյանն իր հայտարարությամբ միացավ 17 ուժերի նպատակներին. Անդրանիկ Քոչարյան
Փաստորեն Տեր–Պետրոսյանը ծառայություն մատուցեց Ռուսաստանին, որի գինը Արցախն Ադրբեջանի կազմում ճանաչելն էր։ Եթե հաշվի առնենք սխալները, որպես փաստ, ապա 1998 թվականին ստորագրելն ավելի լավ կլիներ, քան հիմա, բայց եթե ճիշտ քաղաքականություն վարվեր, իրավիճակը բոլորովին այլ կլիներ»,– նշեց քաղաքագետը։
Խոսելով առաջին նախագահի տեաակետի մասին` ըստ որի` ՀՀ ԱԳՆ–ի կողմից ակնհայտ հայտարարություններ են հնչում Ղարաբաղի հարցի լուծման հույսը վերստին Մինսկի խմբի հետ կապելու վերաբերյալ, ինչը հղի է մեզ սպասող նորանոր հուսախաբություններով` եթե ո՛չ ծանր կորուստներով, Դանիելյանը շեշտեց, որ իր համար տարօրինակ է նման մոտեցումը, որովհետև ներկայումս հենց ՌԴ նախագահն է առիթի դեպքում հայտարարում, որ Մինսկի խումբը գործում է և պատերազմից հետո Ռուսաստանը հիմնախնդրի հանգուցալուծմանն ուղղված քայլերը համաձայնեցնում է ԱՄՆ–ի ու Ֆրանսիայի հետ։ Ըստ քաղաքագետի` եթե ՌԴ–ն ունի նման պաշտոնական դիրքորոշում, ապա անհասկանալի է, թե Լևոն Տեր–Պետրոսյանի կոչն ում է ուղղված։
