ԵՐԵՎԱՆ, 25 ապրիլի — Sputnik. Սիրիայում ապրիլի 24-ին փակում էինք բոլոր խանութները, հայերն այդ օրն աշխատանքի չէին գնում, արաբներն էլ հայաշատ շրջաններում ստիպված ենթարկվում էին հայերի սահմանած կարգին։ Սիրիայում ապրած տարիներն է հիշում 3 տարի առաջ այնտեղից Հայաստան ներգաղթած Արեն Բարսումյանը։
«Տատիկս Արևմտյան Հայաստանից գաղթի ճանապարհներով է հասել Սիրիա։ Եփրատում խեղդվելիս է եղել, հրաշքով փրկվել է։ Մեծ մայրս մահացել է։ Տատիկս հիմա չկա, բայց իր ընտանիքի պատմությունը գրի էր առել, գիրք ուներ գրած։ Մեծ հաճույքով ձեզ մի օրինակ կնվիրեի, եթե միայն պահպանված լիներ։ Ցավոք, ամեն բան թողեցինք Սիրիայում, գիրքն էլ մնաց»,– պատմեց Արեն Բարսումյանը։
Իրենց նախնիները Հայոց ցեղասպանության ժամանակ ամեն ինչ կորցրեցին ու Սիրիայում զրոյից նոր կյանք սկսեցին, 100 տարի անց էլ իրենք ստիպված եղան թողնել այն ամենը, ինչ կարողացել էին ստեղծել հայ գաղթականներին ընդունած այդ հյուրընկալ երկրում ու դարձյալ բռնել գաղթի ճանապարհը` այս անգամ Հայաստանում զրոյից նոր կյանք սկսելու համար։
«Աղջիկս 8 տարի է, ինչ Հայաստանում է, ամուսնացել է ու ամուսնու հետ այստեղ է ապրում։ Կրտսեր տղաս հինգ տարի է, ինչ տեղափոխվել է Հայաստան, մեծ տղաս`չորս տարի, իսկ ես ու կինս` երեք տարի», – ասաց Արեն Բարսումյանը։
Սիրիահայ ընտանիքի համար Հայաստանում կյանքը հեշտ չէ։ Բարսումյանի որդին Երևանի կենտրոնում կոշիկի փոքրիկ խանութ ունի ու դրանով է հոգում ընտանիքի կարիքները, Հայաստանի կառավարությունն էլ 20 000 դրամ նպաստ է վճարում տարեց ամուսիններին, այն դեպքում, երբ Բարսումյանների ամբողջ ունեցվածքը մնացել է սիրական բանկերում, հնարավոր է` անվերադարձ։
Ու թեև Արեն Բարսումյանը գիտի, որ արտերկիր արտագաղթած իր ծանոթ սիրիահայերն այնտեղ ավելի լավ պայմաններում են ապրում, բայց հայրենիք գալու համար չի ափսոսում։
Վստահ է, որ զավակներն այստեղ ապահով են։ Միայն փոքր–ինչ վրդովված է Հայաստանի իշխանություններից, որոնք Սիրիայից իրենց ունեցվածքը Հայաստան տեղափոխելու համար բարձր մաքսատուրքեր են պահանջում ու ոչ մի զիջում չեն անում 21-րդ դարում գաղթական դարձած հայրենակիցների համար։
