ԵՐԵՎԱՆ, 21 հոկտեմբերի - Sputnik. ՈւԵՖԱ-ի գործկոմը հոկտեմբերի 20-ին որոշում կայացրեց դադարեցնել իր հովանու ներքո Հայաստանի և Ադրբեջանի հավաքականների և ակումբների խաղերի անցկացումը համապատասխանաբար Հայաստանում և Ադրբեջանում։ Կախված Արցախում տեղի ունեցող ռազմական գործողություններից՝ որոշումը փոփոխման ենթակա է։ Ստացվեց, որ Հայաստանի ազգային և երիտասարդական հավաքականները զրկվեցին սեփական հարկի տակ նախատեսված հանդիպումներից։
Ազգերի լիգայի մրցաշարում Հայաստանի հավաքականը դեռևս շանսեր ունի խմբում առաջին տեղը գրավելու։ Նոյեմբերին մեր հավաքականը մրցելու է այդ պայքարում իր հիմնական մրցակիցների հետ։ Նախ մրցակցի հարկի տակ՝ Վրաստանում, ապա Հյուսիսային Մակեդոնիայի հետ՝ սեփական հարկի տակ։ ՈւԵՖԱ-ի գործկոմի որոշման համաձայն, մակեդոնացիների հետ հանդիպումը մենք անցկացնելու ենք դաշտի տիրոջ պայմանական կարգավիճակով՝ չեզոք դաշտում։ Խաղի նշանակությունը, իհարկե, չի փոխվում, բայց մեր ֆուտբոլիստների մոտ արդյո՞ք խնդիրներ չեն առաջանում նման պայմաններում։
Հայաստանի ազգային հավաքականի կիսապաշտպան Արտակ Գրիգորյանը գտնում է, որ ներկայիս իրավիճակում նպատակները միայն սպորտային չեն մնացել։
Երևանյան ակումբի ֆուտբոլիստը զոհվել է առաջնագծում
«Երբ դուրս ես գալիս խաղադաշտ, ու հնչում է սուլիչը, անմիջապես մտածում ես քո պարտականությունները կատարելու ու թիմին օգտակար լինելու մասին։ Բայց դա կոնկրետ խաղի ընթացքում։ Չէ՞ որ կա նաև խաղին նախապատրաստվելու հատվածը։ Անկախ ամեն ինչից, այլ խաղադաշտում խաղալը տարբերվում է սեփական հարկի տակ անցկացվող խաղից։ Բացի այդ էլ, հիմա բոլորիս ուշադրությունը կենտրոնացված է Արցախի վրա։ Յուրաքանչյուր զինվորի կամ զինվորականի մահը մենք շատ ծանր ենք տանում, պարզ է, որ կենտրոնանալ կոնկրետ խաղի վրա շատ դժվար կլինի, առավել ևս ոչ Հայաստանում»,- ասում է Գրիգորյանը։
Հավաքականի նախկին գլխավոր մարզիչ Վարդան Մինասյանը դեռևս հույս ունի, որ ՈւԵՖԱ-ն կփոխի իր որոշումը, քանի որ մինչև նոյեմբեր 18-ը պատերազմը կարող է ավարտվել։
«Ինչ խոսք, սեփական ու մրցակցի հարկի տակ կամ չեզոք խաղադաշտում անցկացվող խաղերը տարբերվում են, այն էլ էականորեն։ Մեր հարկի տակ լրիվ այլ մարտավարություն կարող է կիրառվել, չեզոք խաղադաշտում՝ լրիվ այլ։ Ֆուտբոլիստների հոգեբանական վիճակը գալիս է առաջնային պլան։ Նույնիսկ առանց երկրպագուների՝ Երևանում թիմը խաղում է հարազատ միջավայրում, և դա իհարկե շատ կարևոր է բոլորի համար։ Բայց հայերիս մոտ կա նաև «գենետիկ հիշողություն» կոչվածը։ Դժվարին պահերին մենք մեկս մյուսի նկատմամբ ավելի հարազատ ու մտերիմ ենք դառնում։ Մարզչի կողմից խաղին նախապատրաստվելու համար արվում է ամեն ինչ, բայց եթե խաղի ընթացքում էլ ինչ-որ մի ֆուտբոլիստ սխալվում է, դա հասկանալ կարելի է» - ասում է Վարդան Մինասյանը։
ՈւԵՖԱ-ի որոշումը հավաքականների նկատմամբ արդեն ուժի մեջ է, իսկ ֆուտբոլի Հայաստանի ներքին առաջնությունը շարունակվում է։ Եվ տեղին է հիշել, որ մեր ներքին առաջնությունը ժամանակին անցկացվել է ավելի դժվար ու ծանր պայմաններում։
Ադրբեջանի հետ առաջին պատերազմի ժամանակ՝ 90-ականների սկզբին, Հայաստանի առաջնության մասնակից թիմերը յուրաքանչյուր խաղում վտանգված էին ուղղակիորեն, երբ հանդիպումները անցկացվում էին Կապանում։
ՀՖՖ ներքո անցկացվող ֆուտբոլային հանդիպումներն անորոշ ժամանակով հետաձգվում են
Հայաստանի հավաքականի ու Երևանի «Արարատի» նախկին ավագ Արամայիս Տոնոյանը հիշում է, թե ինչպես էին հայ ֆուտբոլիստները դուրս գալիս խաղադաշտ, որպեսզի աշխարհին ապացուցեին, որ հայերի մոտ ամեն ինչ կարգին է։
«Մենք ընկերական խաղ էինք անցկացնում Արցախում, երբ մոտ մի 300-400 մետր հեռավորության վրա արկ պայթեց։ Հետո հարվածային ալիքը կոտրեց մեր հյուրանոցի բոլոր ապակիները։ Իհարկե վախի զգացում կար։ Վտանգավոր էր, այն էլ ինչպես։ Բայց ուզում էինք բոլորին հասկացնել, որ մենք ուժեղ ենք ամբողջ ազգով, ու հային հաղթել հնարավոր չէ։ Մենք էլ ֆուտբոլի միջոցով էինք ուզում դա փոխանցել աշխարհին»,- ասում է Տոնոյանը։
Իսկ Գյումրիի «Շիրակի» նախկին դարպասապահ Արթուր Հովհաննիսյանը հիշում է թե ինչպես էին թիմին դեպի Կապանի մարզադաշտ ուղեկցում հայ զինվորականները։
«Գորիսից-Կապան, Ժողովրդական լեզվով ասած, «թասը» բարձրանալիս մեր ավտոբուս էին նստում ավտոմատով զինված հայ զինվորները, ընդհանրապես հավաքվում էր մոտ 20 մեքենա, ու շարասյունով գնում էինք դեպի Կապան։ Շատ վտանգավոր էր, որովհետև կրակում էին շատ մոտ տարածություններից։ Ասեմ, որ չէինք վախենում՝ սուտ կլինի։ Վախի զգացում կար, բայց մենք երիտասարդ էինք, ու այնքան էլ խորը չէինք գիտակցում, թե ինչ վտանգի տակ էինք մեկնում մրցավայր ու խաղում։ Հիմա որ հիշում եմ, ծիծաղս է գալիս, բայց այն ժամանակ ծիծաղելու չէր։ Մենք ուզում էինք ֆուտբոլ խաղալ ու դրա համար անում էինք ամեն ինչ։ Հիմա էլ ուզում եմ, որ մեր բոլոր հույզերն ու նպատակները ուղղված լինեն ոչ թե ռազմի, այլ՝ ֆուտբոլային դաշտին», - ասում է Հովհաննիսյանը։
Մեր ներքին առաջնությունը շարունակվում է, ու չնայած հնարավոր չէ հիմա ֆուտբոլային խաղի հետևել այնպես, ինչպես մինչև սեպտեմբերի 27-ը, բայց կյանքը պետք է շարունակել ու մտածել հաղթանակների մասին։ Իսկ մենք հաստատ հաղթելու ենք։
