https://arm.sputniknews.ru/20230227/britanian-rusastani-dem-marti-e-mghvum-55974500.html
Բրիտանիան Ռուսաստանի դեմ մարտի է մղվում
Բրիտանիան Ռուսաստանի դեմ մարտի է մղվում
Sputnik Արմենիա
Հատուկ ռազմական գործողության մեկամյակի կապակցությամբ Արևմուտքի երկրների կողմից անցկացվող միջոցառումները ցույց տվեցին, որ Ուկրաինայի ԱԳՆ ղեկավար Կուլեբան մի... 27.02.2023, Sputnik Արմենիա
2023-02-27T23:40+0400
2023-02-27T23:40+0400
2023-02-27T23:40+0400
մեծ բրիտանիա
ռուսաստան
արևմուտք
ուկրաինա
անգլիա
g7 երկրներ
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/07e7/02/1b/55961384_0:0:1600:901_1920x0_80_0_0_6a0f1fa9f84b6b10ad31ee1b4224c429.jpg
Հատուկ ռազմական գործողության մեկամյակի կապակցությամբ Արևմուտքի երկրների կողմից անցկացվող միջոցառումները ցույց տվեցին, որ Ուկրաինայի ԱԳՆ ղեկավար Կուլեբան մի փոքր բորբոքվել է։ «Մեծ իրադարձություններ են սպասվում, բազմաթիվ կարևոր քաղաքական ազդակներ կլինեն, կլինեն որոշումներ պատժամիջոցների, զենքի վերաբերյալ, կլինեն միասնության խորհրդանիշներ, և դա տեղի կունենա բոլոր մակարդակներում: Եվ դա տեղի կունենա բոլոր մակարդակներում: Ռուսաստանը կհիշի, թե ինչպես աշխարհը նշեց տարեդարձը»։Մաքսիմ Սոկոլով, ՌԻԱ ՆովոստիԻրականում խորհրդանշական ժեստերն ու պատժամիջոցների N-րդ փաթեթները չցնցեցին աշխարհը և արդեն մարտին ամբողջովին կմոռացվեն։ Բայց մենք արդար կլինենք. նրանց համար, ովքեր հետաքրքրված են Անգլիայի պատմությամբ, Նորին Մեծության վարչապետ Ռիշի Սունակի կողմից Տոկիոյում «Մեծ յոթնյակի» ղեկավարների ընտրողական հանդիպման մեկնարկից առաջ արված առաջարկներն իսկապես նոր և նույնիսկ զարմանալի էին։Ընդ որում՝ «ռազմաճակատի գծից դուրս»-ը լայն հասկացություն է։ Օրինակ, եթե գործընկերները համաձայնեն, Ճապոնիան կարող է վնաս հասցնել Ռուսաստանի Հեռավոր Արևելքին, իսկ Կանադան՝ Ռուսաստանի արկտիկական շրջաններին։ Չէ՞ որ դա կօգնի Ուկրաինային, քանի որ ռուսական ուժերի մի մասը հետ կքաշվեն դեպի նոր ուղղություններ և, հետևաբար, ռազմական գործողությունների ներկայիս թատերաբեմում ռուսական ակտիվ սվինները կպակասեն։Ընդ որում նկատենք, որ մինչ այժմ գործընկերները, խոսելով Կիևին զենք մատակարարելու մասին, ամեն կերպ շեշտում են, որ ռումբերի և հրթիռների հարվածները չպետք է ազդեն Ռուսաստանի տարածքի վրա այն սահմաններում, որոնք գործընկերներն ճանաչում են։ Պետք չէ ռմբակոծել Օրյոլի և Տուլայի շրջանները, Կրասնոդարի և Ստավրոպոլի երկրամասերը։Ճիշտ է՝ հայտնի է, թե արևմտյան գործընկերն ինչպես է իր խոսքին տեր կանգնում։ Ուզեց՝ տվեց, ուզեց՝ հետ վերցրեց։ Կամ պարզապես ձևացրեց, որ ընդհանրապես նման բան չի եղել: Տես ՆԱՏՕ-ն դեպի արևելք չընդլայնելու խոստումը: Մեծ Բրիտանիան Ուկրաինային 100 միավոր զրահատեխնիկա կտրամադրի. պաշտպանության նախարարԲայց հիմա Անգլիան բաց տեքստով, և անգամ ոչ թե գաղտնի բանակցային սենյակում, այլ հրապարակավ, ինքն էլ անհրաժեշտ է համարում զերծ մնալ որևէ երդումից ու խոստումից, և մյուսներին էլ կոչ է անում նույն կերպ վարվել։ Ճիշտ ինչպես ինչպես մերձբալթյան հանրապետությունների քաջարի ներկայացուցիչները, որոնք նույնպես ոչնչից չեն վախենում։Ճիշտ է, մերձբալթյան երկրներն այսօր «ճուտոների» դեր են խաղում չափահաս գողերի մոտ՝ հրահրում են «ֆրայերին»՝ «պախանի» ազնիվ արձագանքը հրահրելու համար. «Ի՞նչ ես պուճուրին նեղացնում»։ Միգուցե Բրիտանիան էլ է որոշել քրեական պատանիների շարքերում ընդգրկվել, բայց դա ուժեղ էվոլյուցիա է (ավելի ճիշտ՝ դեվոլյուցիա)։Ահա թե ինչպես էին վնաս հասցնում վարչապետ Փիթ-կրտսերի ժամանակ։ 1800 թվականի դեկտեմբերի 24-ին Փարիզի Սեն-Նիկեզ փողոցում պայթյուն որոտաց։ Օպերա գնացող Նապոլեոնին փրկեց միայն կատաղի արագությունը, որով ձիերին քշում էր, ինչպես ասում էին, հարբած կառապանը։ 1801 թվականի մարտի 1-ին մեծ խաղն ավելի հաջող ընթացք ստացավ։ Կայսր Պավել Առաջինը Միխայլովսկու ամրոցում ապոպլեքսիկ հարված ստացավ, որը կազմակերպվել էր Սանկտ Պետերբուրգում Անգլիայի դեսպան լորդ Ուիթվորթի ամենաակտիվ մասնակցությամբ: Կատաղած Բոնապարտը Ռուսաստանից նամակ ստանալուց հետո գոռում էր․ «Փարիզում իմ հարցում հետ անգլիացիները վրիպեցին, բայց Սանկտ Պետերբուրգում իմ հարցում չվրիպեցին»։Այնուամենայնիվ, ինչպես ձևակերպել է մեր ականավոր պատմաբան Տարլեն, «անգլիական կառավարությունն ուզում էր գործը շատ նրբորեն տանել»։ Ամենալավը կլիներ, եթե հնարավոր լիներ կազմակերպել այնպես, ինչպես 1801 թվականին Պավել Պետրովիչի հետ, որը պատրաստվում էր Հնդկաստան գնալ․ այսինքն՝ ուժերի ներածի չափով տակից օգնել գործին, այնուհետև հնարավորություն ունենալ քաղաքավարի կերպով համապատասխան ցավակցություն հայտնել, ինչպես ժամանակին վշտակցություն էին հայտնել ռուսաց ցարի հետ իր ննջասենյակում պատահած կաթվածի կապակցությամբ։Այսինքն՝ բոլորն ամեն ինչ հասկանում են, բայց ձևական առումով անգլիացիները կարծես կապ չունեն։ Ռուսաստանը խոստացել են ոչնչացնել երեք ամսիցԻհարկե, ոչ միշտ է հնարավոր ծածկադմփոց անել։ 1853-1856 թվականների Ղրիմի պատերազմում պաշտպանելով ժողովրդավարական Թուրքիայի ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը՝ բրիտանացիները ոչ միայն կռվում էին Սևաստոպոլի մոտ, այլև հարձակվում էին Կրոնշտադտի, Սոլովեցկի կղզիների և նույնիսկ Պետրոպավլովսկ- Կամչատկայի վրա։ Ի դեպ, առանց մեծ հաջողության․ օրինակ, Պետրոպավլովսկում լուսավորյալ ծովագնացները ջախջախիչ պարտություն կրեցին հաշմանդամների կայազորի կողմից։Բայց դա պաշտոնապես պատերազմ էր, որում հակառակորդի դեմ թույլատրված է դիվերսիաներ իրականացնել որտեղ պատահի՝ հարավային լեռներից մինչև հյուսիսային ծովեր։Մինչդեռ հիմա Բրիտանիայի վարչապետն ուզում է զինված դիվերսիաներ իրականացնել, անգամ իրեն նեղություն չտալով պատերազմ հայտարարել։ Բայց, ակնհայտորեն, այնուամենայնիվ հասկանալով պահի նրբությունը, ուզում է անքակտելի օղակով կապել «Մեծ յոթնյակի» երկրները, որպեսզի դիվերսիաների համար պատասխանատվություն կրեն թե՛ գերմանացիները, թե՛ իտալացիները, թե՛ կոալիցիայի մյուս երկրները։Ղրիմի պատերազմի ժամանակ վիկոնտ Փալմերսթոնը չափազանցված հրամանատարական ազարտ էր ցուցաբերում։ Այսօր վիկոնտ Սունակը, ոչ պակաս ազարտով լի, մարտակոչ է հնչեցնում․ «Կորչի՛ կեղծավորությունը»։
https://arm.sputniknews.ru/20230218/evrvopakan-pahestneri-zenqy-henc-rdi-dem-pajqari-hamar-er-mets-britaniaji-varchapet-55556480.html
մեծ բրիտանիա
արևմուտք
ուկրաինա
անգլիա
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
2023
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
Լուրեր
am_HY
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
մեծ բրիտանիա, ռուսաստան, արևմուտք, ուկրաինա, անգլիա, g7 երկրներ
մեծ բրիտանիա, ռուսաստան, արևմուտք, ուկրաինա, անգլիա, g7 երկրներ
Հատուկ ռազմական գործողության մեկամյակի կապակցությամբ Արևմուտքի երկրների կողմից անցկացվող միջոցառումները ցույց տվեցին, որ Ուկրաինայի ԱԳՆ ղեկավար Կուլեբան մի փոքր բորբոքվել է։ «Մեծ իրադարձություններ են սպասվում, բազմաթիվ կարևոր քաղաքական ազդակներ կլինեն, կլինեն որոշումներ պատժամիջոցների, զենքի վերաբերյալ, կլինեն միասնության խորհրդանիշներ, և դա տեղի կունենա բոլոր մակարդակներում: Եվ դա տեղի կունենա բոլոր մակարդակներում: Ռուսաստանը կհիշի, թե ինչպես աշխարհը նշեց տարեդարձը»։
Մաքսիմ Սոկոլով, ՌԻԱ Նովոստի
Իրականում խորհրդանշական ժեստերն ու պատժամիջոցների N-րդ փաթեթները չցնցեցին աշխարհը և արդեն մարտին ամբողջովին կմոռացվեն։ Բայց մենք արդար կլինենք. նրանց համար, ովքեր հետաքրքրված են Անգլիայի պատմությամբ, Նորին Մեծության վարչապետ Ռիշի Սունակի կողմից Տոկիոյում «Մեծ յոթնյակի» ղեկավարների ընտրողական հանդիպման մեկնարկից առաջ արված առաջարկներն իսկապես նոր և նույնիսկ զարմանալի էին։
Սունակի գրասենյակը հայտարարություն է տարածել․ «Վարչապետը միջազգային գործընկերներին կոչ է անում օգնել Ուկրաինային՝ վնաս հասցնել ռազմաճակատի գծից դուրս գտնվող ռուսական ուժերին»: Այսինքն՝ հարվածել ռուսական թիկունքին։
Ընդ որում՝ «ռազմաճակատի գծից դուրս»-ը լայն հասկացություն է։ Օրինակ, եթե գործընկերները համաձայնեն, Ճապոնիան կարող է վնաս հասցնել Ռուսաստանի Հեռավոր Արևելքին, իսկ Կանադան՝ Ռուսաստանի արկտիկական շրջաններին։ Չէ՞ որ դա կօգնի Ուկրաինային, քանի որ ռուսական ուժերի մի մասը հետ կքաշվեն դեպի նոր ուղղություններ և, հետևաբար, ռազմական գործողությունների ներկայիս թատերաբեմում ռուսական ակտիվ սվինները կպակասեն։
Ընդ որում նկատենք, որ մինչ այժմ գործընկերները, խոսելով Կիևին զենք մատակարարելու մասին, ամեն կերպ շեշտում են, որ ռումբերի և հրթիռների հարվածները չպետք է ազդեն Ռուսաստանի տարածքի վրա այն սահմաններում, որոնք գործընկերներն ճանաչում են։ Պետք չէ ռմբակոծել Օրյոլի և Տուլայի շրջանները, Կրասնոդարի և Ստավրոպոլի երկրամասերը։
Ճիշտ է՝ հայտնի է, թե արևմտյան գործընկերն ինչպես է իր խոսքին տեր կանգնում։ Ուզեց՝ տվեց, ուզեց՝ հետ վերցրեց։ Կամ պարզապես ձևացրեց, որ ընդհանրապես նման բան չի եղել: Տես ՆԱՏՕ-ն դեպի արևելք չընդլայնելու խոստումը:
Բայց հիմա Անգլիան բաց տեքստով, և անգամ ոչ թե գաղտնի բանակցային սենյակում, այլ հրապարակավ, ինքն էլ անհրաժեշտ է համարում զերծ մնալ որևէ երդումից ու խոստումից, և մյուսներին էլ կոչ է անում նույն կերպ վարվել։ Ճիշտ ինչպես ինչպես մերձբալթյան հանրապետությունների քաջարի ներկայացուցիչները, որոնք նույնպես ոչնչից չեն վախենում։
Ճիշտ է, մերձբալթյան երկրներն այսօր «ճուտոների» դեր են խաղում չափահաս գողերի մոտ՝ հրահրում են «ֆրայերին»՝ «պախանի» ազնիվ արձագանքը հրահրելու համար. «Ի՞նչ ես պուճուրին նեղացնում»։ Միգուցե Բրիտանիան էլ է որոշել քրեական պատանիների շարքերում ընդգրկվել, բայց դա ուժեղ էվոլյուցիա է (ավելի ճիշտ՝ դեվոլյուցիա)։
Եվ սա այն դեպքում, երբ վաղուց արդեն գոյություն ունեն «Մեծ խաղը» (հեղինակ՝ Կիպլինգ) և հոմանիշային «Անգլուհու վատությունը» հասկացությունները (վերագրվում է տարբեր հեղինակների՝ սկսած հրամանատար Սուվորովից)։ Բայց նախկինում խաղը, որում վնաս են հասցնում, անցկացվում էր կեղծավորության բոլոր կանոնների համաձայն, իսկ այդ հարցում կղզու բնակիչները հայտնի չեմպիոններ են:
Ահա թե ինչպես էին վնաս հասցնում վարչապետ Փիթ-կրտսերի ժամանակ։ 1800 թվականի դեկտեմբերի 24-ին Փարիզի Սեն-Նիկեզ փողոցում պայթյուն որոտաց։ Օպերա գնացող Նապոլեոնին փրկեց միայն կատաղի արագությունը, որով ձիերին քշում էր, ինչպես ասում էին, հարբած կառապանը։ 1801 թվականի մարտի 1-ին մեծ խաղն ավելի հաջող ընթացք ստացավ։ Կայսր Պավել Առաջինը Միխայլովսկու ամրոցում ապոպլեքսիկ հարված ստացավ, որը կազմակերպվել էր Սանկտ Պետերբուրգում Անգլիայի դեսպան լորդ Ուիթվորթի ամենաակտիվ մասնակցությամբ: Կատաղած Բոնապարտը Ռուսաստանից նամակ ստանալուց հետո գոռում էր․ «Փարիզում իմ հարցում հետ անգլիացիները վրիպեցին, բայց Սանկտ Պետերբուրգում իմ հարցում չվրիպեցին»։
Այնուամենայնիվ, ինչպես ձևակերպել է մեր ականավոր պատմաբան Տարլեն, «անգլիական կառավարությունն ուզում էր գործը շատ նրբորեն տանել»։ Ամենալավը կլիներ, եթե հնարավոր լիներ կազմակերպել այնպես, ինչպես 1801 թվականին Պավել Պետրովիչի հետ, որը պատրաստվում էր Հնդկաստան գնալ․ այսինքն՝ ուժերի ներածի չափով տակից օգնել գործին, այնուհետև հնարավորություն ունենալ քաղաքավարի կերպով համապատասխան ցավակցություն հայտնել, ինչպես ժամանակին վշտակցություն էին հայտնել ռուսաց ցարի հետ իր ննջասենյակում պատահած կաթվածի կապակցությամբ։
Այսինքն՝ բոլորն ամեն ինչ հասկանում են, բայց ձևական առումով անգլիացիները կարծես կապ չունեն։
Իհարկե, ոչ միշտ է հնարավոր ծածկադմփոց անել։ 1853-1856 թվականների Ղրիմի պատերազմում պաշտպանելով ժողովրդավարական Թուրքիայի ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը՝ բրիտանացիները ոչ միայն կռվում էին Սևաստոպոլի մոտ, այլև հարձակվում էին Կրոնշտադտի, Սոլովեցկի կղզիների և նույնիսկ Պետրոպավլովսկ- Կամչատկայի վրա։ Ի դեպ, առանց մեծ հաջողության․ օրինակ, Պետրոպավլովսկում լուսավորյալ ծովագնացները ջախջախիչ պարտություն կրեցին հաշմանդամների կայազորի կողմից։
Բայց դա պաշտոնապես պատերազմ էր, որում հակառակորդի դեմ թույլատրված է դիվերսիաներ իրականացնել որտեղ պատահի՝ հարավային լեռներից մինչև հյուսիսային ծովեր։
Մինչդեռ հիմա Բրիտանիայի վարչապետն ուզում է զինված դիվերսիաներ իրականացնել, անգամ իրեն նեղություն չտալով պատերազմ հայտարարել։ Բայց, ակնհայտորեն, այնուամենայնիվ հասկանալով պահի նրբությունը, ուզում է անքակտելի օղակով կապել «Մեծ յոթնյակի» երկրները, որպեսզի դիվերսիաների համար պատասխանատվություն կրեն թե՛ գերմանացիները, թե՛ իտալացիները, թե՛ կոալիցիայի մյուս երկրները։
Ղրիմի պատերազմի ժամանակ վիկոնտ Փալմերսթոնը չափազանցված հրամանատարական ազարտ էր ցուցաբերում։ Այսօր վիկոնտ Սունակը, ոչ պակաս ազարտով լի, մարտակոչ է հնչեցնում․ «Կորչի՛ կեղծավորությունը»։
