Հեղինակներ

Մասիսի երկաթուղային կայարանում ութսունականների վերջին զրահագնացք տեսնելը նույնքան տարօրինակ էր, որքան Դավթաշենի ֆերմայում մեր օրերին կոկորդիլոս տեսնել։ Հեղինակը տեսել է։ Զրահագնացք։

Էդմոնդ Քեոսայանը կարող էր դեռ բազում ֆիլմեր նկարահանել, բայց ճակատագրի բերումով նա կյանքից հեռացավ նույնիսկ տարեց չդառնալով, ուղիղ մեկ քառորդ դար առաջ՝ 1994 թվականի ապրիլի 21-ին։ Հեռացավ, բայց մնաց խորհրդային ու հայկական կինոյի բարձունքներից։ Սերունդը, որը մեծացել է «Անորսանելիներին» սիրահարված, ու «Տղամարդկանցից» մինչ այժմ մեջբերող արտահայտությունները հաստատում են դա։

Կողմնորոշվել է պետք: Երկուսից մեկը` կա՛մ տնավարի և ախպերականով, կա՛մ պետականորեն և օրենքով: Այդ ճանապարհներից մեկնումեկը: Միաժամանակ այդ երկու ճանապարհով ընթանալ չի հաջողվի: Որքան էլ դրանք ոմանց աչքին զուգահեռ թվան, կան կոնկրետ խաչմերուկներ, որտեղ ուղիները բաժանվում են, դառնում տարամետ:

Ավետիք Բուռնազյանը երազում էր բժշկի խաղաղ մասնագիտության մասին, և թվում էր, թե այդպես էլ կլինի։ Բայց ռազմաբժշկական ակադեմիան փոխեց երիտասարդ բժիշկի աշխատանքի ուղղվածությունը, իսկ պատերազմն արդեն իր վերջնական շտկումները մտցրեց։ Հետո ԽՍՀՄ «միջուկային վահանի» հարցն էր և ռադիացիոն անվտանգության ծառայությունը` երկրի պաշտպանության կարևորագույն բաղկացուցիչները։

Կար ժամանակ, երբ Եթովպիայում ապրում էր մի քանի հազար հայ։ Հայկական համայնքը ոչ միայն մեծաթիվ էր, այլև ազդեցիկ՝ հայերը զբաղեցնում էին բարձր պաշտոններ, վայելում հեղինակություն, նրանց վստահում էին պետական կարևորության գործեր։ Օրինակ` Եվրոպայում Եթովպիան ներկայացնող առաջին դիվանագետը եղել է հայազգի Մաթևոսը, ում 1512-ին կայսրը նշանակել է Պորտուգալիայում դեսպան, իսկ Գևորգ Նալբանդյանը Եթովպիայի վերջին կայսեր հրամանով հեղինակել է առաջին պետական օրհներգը։

Վերջին օրերին խորհրդարանում տեղի ունեցող բուռն քննարկումները, որոնք սկսվել են պետական տուրքերի հարցից, վերածվել են պետական պաշտոնների համար ներկայացված թեկնածությունների կոպիտ քննարկումների ու նույնիսկ անձնական հարաբերությունները պարզելու։ Երևի, հարցը նույնիսկ ցեմենտն ու Ծառուկյանի գործարանները չեն. ընտրազանգվածի համար պայքար է մեկնարկում։

Կառավարության որոշմամբ 124 միլիոն դրամ պահուստային ֆոնդից հատկացվելու է «Քաղաքացու օրը» պատշաճ նշելու նպատակով: Մեկ ուրիշ որոշմամբ՝ 63,4 միլիոն դրամ բյուջետային միջոցներից տրամադրվելու է կառավարության շենքի վերանորոգման աշխատանքների համար: Եվս 40 միլիոն դրամ էլ նախատեսվում է ծախսել նախագահական նստավայրի՝ Բաղրամյան 26-ի, նորոգման ու մաքրության համար:

Երևանում «աղբային» ճգնաժամը որակական նոր փուլի է հասել։ Աղբը նույնիսկ երկրորդ պլան է մղվել, իսկ առաջին պլանում են հայտնվել տենդերի հետ կապված սկանդալն ու քաղաքապետարանի հասցեին հնչող մեղադրանքները։ «Սանիթեքը» քաղաքապետարանին կշտամբում է կողմնապահության համար, իսկ Դավիթ Խաժակյանը խախտումներ է հայտնաբերում։

Մինչ Ֆրանսիայում դելֆիններն ափ էին նետվում, Թուրքիայի Խոփա (Համշեն) քաղաքում բռնում էին մարմնավաճառներին, Ադիգեայի մարզիկ Վիտալին Դիդենկոն առանց կանգ առնելու վազում էր 480 կիլոմետր, Նիկոլ Փաշինյանն էլ բոցաշունչ ելույթ էր ունենում Ստրասբուրգում, Իջևանում փրկում էին եղնիկի ձագին։

Որտե՞ղ են ամենից հաճախ մարդիկ հանդիպում իրենց կեսին… Աշխատավայրում, խնջույքի ժամանակ, դպրոցում, համալսարանում, ընկերական միջավայրում, սրճարանում, համացանցում… Տարբերակները շատ են և բազմազան, ցանկը յուրաքանչյուրը կարող է համալրել սեփական փորձով…, երբեմն, այն, ինչ առաջին հայացքից անհաջողություն է թվում, և մտածում ես, որ աշխարհը փուլ է գալիս գլխիդ, կարող է վերափոխվել ու դառնալ հաջողություն և երջանկության սկիզբ, օրինակ՝ ավտովթարը...

ՀՀ Պետական վերահսկողական ծառայության ղեկավար Դավիթ Սանասարյանին մեղադրանք է ներկայացվել, Քաղաքացու օրվան նվիրված տոնախմբությանը որոշել են մեծ գումար հատկացնել, իսկ Կառավարության շենքը հանկարծակի սկսեց շտապ վերանորոգման կարիք ունենալ։ Իրավիճակը «նոր» Հայաստանում փոխվել է։

Արդեն պարզ է, թե կառավարության նիստում ինչու էին ոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանն ու ԱԱԾ տնօրեն Արթուր Վանեցյանը նստել այդ պահին դեռևս ՊՎԾ ղեկավարի անմիջական հարևանությամբ: Հավանաբար դա «թավշյայից» դեռ շատ առաջ որպես հեղափոխական հանդես եկող Դավիթ Սանասարյանի գլխին կուտակվող սև ամպերի խտացման ու մոտալուտ կարկուտի փոխաբերական ու թափանցիկ ակնարկ էր:

Հայաստանի ամենաճանաչելի խորհրդանիշերից մեկը, նրա «բրենդը» երկրի մշակույթն է։ Այն հնագույնը, որը շարունակվել է արվեստի և ազգի հոգևորի մեջ. խոսքը հեռուստասերիալների և «վաստակավոր արտիստների» մասին չէ, որոնց նայելիս ամոթի զգացում ես ապրում։ Հավանաբար, հենց այդ երկրորդ շերտը նկատի ունեին, երբ որոշեցին փակել նախարարությունը։

«Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության առաջնորդ և խորհրդարանական խմբակցության ղեկավար Էդմոն Մարուքյանը սեփական պիջակով ցուցադրել է փոխված նոր Հայաստանում փոփոխությունների բացակայությունը։ Քաղաքական գործիչը կարծում է, որ ամեն դեպքում պետական կառավարման կառուցվածքում ոչինչ չի փոխվել։

Ասֆալտին բան գրելը վանդալիզմ է, իսկ այդ գրածը ներկելը` ո՞չ: Մի դեպքում դա վարչական պատասխանատվության հարց է, մյուս դեպքում երևի խրախուսմա՞ն: Այս ամենն արդեն անեկդոտային տպավորություն է թողնում:

«Նախահեղափոխական» Հայաստանում քիչ հավանական էր համարվում, որ որևէ մեկը լինի խոշոր գործարար, սեփականատեր և, միաժամանակ իշխանությանն ընդդիմադիր գործունեություն ծավալի: Արդյո՞ք դա հնարավո՞ր է «նոր» Հայաստանում:

Ֆրանսիացիները ծնկաչոք, հավատով երգում են «Ավե Մարիան» Աստվածամոր տաճարի փրկության համար. կյանքումս տեսած ամենափշաքաղեցնող տեսարաններից մեկն էր։ Կեսգիշերին ամբողջ նյուզֆիդը ողողված էր այրվող տաճարի լուսանկարներով, տեսանյութերով՝ հարյուրամյակների պատմությունը լափում են կրակի լեզվակները, աշտարակը փլուզվեց, ճարտարապետական գլուխգործոցը հավիտյանս կորցնելուն ժամից էլ քիչ է մնացել...

Հայաստանի ԱԱԾ ղեկավար Արթուր Վանեցյանը հայտարարել է, որ իմացել է` որտեղ է հետախուզության մեջ գտնվող Դատական ակտերի հարկադիր կատարման նախկին ղեկավար Միհրան Պողոսյանը։ Վերջինս զարմացել է և հայտարարել, որ ԱԱԾ–ին նրա գտնվելու վայրը վաղուց է հայտնի. հետաքրքիր է «սիրալիրությունների» փոխանակումը։

Ժամանակ առ ժամանակ «հակա»-ների կամ անցանկալի ԶԼՄ-ների ցուցակներ են շրջանառվում: Ցուցակագիրները միգուցե ուզում են լավամարդ երևալ իշխանությունների մոտ, բայց մեծ հաշվով, դա սադրանք է հենց նույն, իրենց կողմից իբր թե պաշտպանած հեղափոխական կառավարության նկատմամբ:

Սահմանամերձ գյուղերն ինձ միշտ ձգում են. խոսքը հայ-ադրբեջանական սահմանին գտնվողների մասին է: Տարվա մեջ մի քանի անգամ գոնե մի երկու օր փորձում եմ անցկացնել սահմանին մոտ, գիշերել այնտեղ: Ես ինձ պարտական եմ զգում սահմանապահ բնակիչների հանդեպ, ինչ-որ մի տեղ էլ՝ մեղավոր: Տարեկան մի երկու-երեք օր, եթե ստացվում է՝ մեկ շաբաթ, ինքս ինձ մխիթարում եմ, թե զգացի՝ ինչ է նշանակում կյանքը սահմանին, սահմանապահ գյուղացու պատասխանատվության 1 տոկոսն ինձ վրա վերցրեցի, մի քանի գիշեր իբրև թե ես էլ մի աչքս բաց քնեցի: